In het brede muziekgenre roots is Jimmy Webb een hele grote naam. Al ruim 45 jaren lang. Toch zullen er veel mensen zijn die hem niet of amper kennen en dat is misschien nog niet eens zo verwonderlijk: als zanger is de inmiddels 67-jarige Webb namelijk nooit echt groot geworden. Zijn verdiensten liggen vooral op het gebied van songwriting. Dat deed hij voornamelijk voor anderen. Voor heel veel anderen.

Om er een aantal te noemen: Arlo Guthrie, Joe Cocker, John Denver, Art Garfunkel, The Everly Brothers, The Highwaymen (Cash, Jennings, Nelson en Kristofferson), Kenny Rogers, Linda Ronstadt en The Supremes. Met die laatste band begon de carrière van songwriter Webb zelfs, in 1965. Zijn grootste successen waren By The Time I Get To Phoenix, Wichita Lineman en MacArthur Park. Veel voorkomende thema’s in Webbs muziek zijn eenzaamheid en verlangen, erg dankbare thema’s natuurlijk.

Webb werkte niet alleen voor anderen. In de loop van de jaren heeft hij ook zo’n 15 eigen albums opgenomen. Zijn eerste stamt uit 1968 (met een voor songwriters prachtige titel Jim Webb Sings Jim Webb), in de jaren 70 maakte hij er een handvol, in de jaren 80 en 90 deed hij het rustiger aan. De laatste jaren lijkt Webb de smaak weer te pakken te hebben. In 2009 kwam hij met Cottonwood Farm, in 2010 met Just Across The River, nu is er dus Still Within The Sound Of My Voice. Dat laatste album is te vergelijken met dat uit 2010: het gaat om nummers uit Webbs rijke muzikale verleden, nu gebracht als duet met een bekende artiest. Dat zijn niet alleen mooie en bijzondere namen, dat zijn ook mooie en bijzondere nummers, helemaal door de manier waarop ze hier worden gebracht. Het gaat om 14 nummers, die samen ruim een uur duren. Kwantiteit genoeg dus. Naast kwaliteit!

Heerlijk is het begin van het album, met de opzwepende banjo in het uptempo Sleepin’ In The Daytime, een countryduet met Lyle Lovett. Easy For You To Say is het minste nummer van het album: het is meer een wat gladde jaren 80 ballad, de stem van Carly Simon (bijna lager dan die van Webb) voegt weinig toe aan het nummer. Meer nog dan op de andere nummers valt hier op hoe ontzettend goed Webb nog bij stem is.

Altijd goed bij stem is zangeres Rumer, het duet met haar is dan ook prachtig. Dit nummer (de titeltrack) is hieronder te beluisteren. Doe dat eens, je hoort de kwaliteiten van Webb als songwriter namelijk ook meteen erg goed. Toegegeven, het nummer is misschien wat zoet. Mocht je dat ook vinden, vrees niet, de rest is zeker minder zoet.

Het bekendste nummer uit Webbs carrière mocht natuurlijk niet ontbreken: de klassieker MacArthur Park, nu met medewerking van Brian Wilson. Het is wel het bekendste, maar zeker niet het beste nummer van het album. Om die eer strijden andere nummers, zoals Elvis And Me, If These Walls Could Speak en Honey Come Back. Voor alle 3 geldt dat ze compositorisch goed in elkaar zitten, muzikaal/instrumentaal erg sterk zijn én dat de vocalen zorgen voor een meerwaarde. Op Elvis And Me komen die mede van Elvis’ befaamde achtergrondzangers The Jordanaires, op If These Walls Could Speak van David Crosby en Graham Nash. Klassiek! En over stemmen gesproken: indrukwekkend is Honey Come Back, het duet met Kris Kristofferson. Die stem van Kristofferson is (prachtig) oud, rafelig en doorleefd, toch gaat die heel mooi samen met die van Webb.

Al met al is Still Within The Sound Of My Voice dus een goed album met zeer toegankelijke en ook zeer relaxte muziek, met nummers geschreven door een klasse songwriter. Als je voor het lezen van deze recensie Jimmy Webb niet kende, schaam je niet. Veel belangrijker is dat je hem nu wel kent. Laat dit album dus een mooie stap zijn om wat dieper te graven in zijn indrukwekkende en prachtige muzikale verleden. Zeker weten dat je nog heel veel meer parels van zijn hand gaat ontdekken!

https://www.youtube.com/watch?v=hxJz5l4sZp4