De naam Jimmy Ruggiere zegt je wellicht weinig of niets. Hij was  actief in theaterproducties zoals  de musical Oklahoma waarin hij de rol van Will Parker in Oliver Twist kroop hij in de huid van Fagin. De Texaanse fiddlerman en gitarist figureerde in talloze bands in de meest uiteenlopende muzikale stijlen maar werd vooral opgemerkt als harmonicaman in het countryscène van Nashville.

In de tweede helft van de jaren tachtig ontmoette hij Travis Tritt, Rugierre flankeerde jarenlang de countryman uit Georgia en zijn mondharmonica werd een vast onderdeel van de Tritt sound. Hij bekleedde ook een sleutepositie bij The Country Club, een gerenommeerd collectief. In 1998 stapte hij uit scène van Nashville om zich toe te leggen op songwriting. In Boulder Colorado legde hij zich toe op Rolfing een alternatieve bindweefsel therapie, een praktijk die hij uitoefende in Austin. In die muziekstad nam hij zijn eerste werkstuk onder eigen naam op. Dit debuut kwam tot stand in de MoonHouse Studio van Albert Gage, de muzikale en levenspartner van Christine Albert met wie hij het duo Albert & Gage vormt.

Multi-instrumentalist Gage verzorgde de productie en nodigde klassenbakken als Lloyd Maines (pedalsteel) en de fiddleman Warren Hood uit. De tien zelf gecomponeerde songs situeren zich in de meer traditionele countryhoek. Ruggierre heeft een warme doorleefde tenor stem en voelt zich thuis in een luchtige saloonstamper als I Cried Way To Forth Worth. In het niet van melancholie gespeende Going Home To Say Goodbye To Daddy gaat hij voor de laatste keer op bezoek bij zijn vader om met de verzamelde familieleden afscheid te nemen in een sereen en teder eresaluut met diep doorvoeld harmonicaspel. Het smoelschuivertje is ook prominent aanwezig in I’ll Take The Ride, luister maar eens naar de energieke harpscheuten in dit ritmische nummer.

De titelsong wordt aangezwengeld door de fiddle van Warren Hood en piano, het nummer klinkt ietwat bezadigd. The Livin’ End is een in weemoed gedrenkte ballade met glansrol voor de viool van Hood en bluesy gitaar. There’s One Too Many Pretty Girls in Tucson is zo’n westernsong die zich in de grensstreek met Mexico situeert. Rugierre waarschuwt voor wufte donkerharige senoritas en de onvermijdelijke tequilla te veel. De met humor gekruide interpretatie wordt nog versterkt door de (iets te)expliciete mariachi sound met de trompet van Jimmy Shortell. Als dat trompetje gedempt wordt en gecombineerd met melodieus smoelschuivertje zoals in Sunday’s Broken belanden we meteen in een meer geladen bluesy sfeer. Het op huppelende banjo Van Ralf Sieker geënte Ninety Miles To Nashville sluit af met aanstekelijk swingende bluegrass. Hoewel vrij traditioneel van opbouw weet deze ‘nice countryboy’ toch enigszins te boeien met zijn afwisselend retrogetint debuut.

Tracklisting Nicer Guy:

1. Baby I’m Wise To You
2. I Cried All The Way To Ft. Worth
3. Going Home To Say Goodbye To Dad
4. I’ll Take The Ride
5. A Heartache  Couldn’t Happen To A Nicer Guy
6. The Livin’ End
7. There’s One Too Many Pretty Girls In Tucson
8. It Hurts So Bad I Want To Wake Up Stoned
9. Sunday’s Broken
10. Ninety Miles To Nashville