“Hebben jullie Jim White al eerder gezien? Ik zag hem op de tour met zijn eerste album, das alweer een tijdje geleden”, zegt een man op de stoel naast ons. Op ons ontkennend antwoord met de opmerking dat de rootsmuzikant en verhalenverteller net een nieuw album (Waffles, Triangles & Jesus) uit heeft zegt hij, “oh, dat weet ik niet, ik ken alleen zijn eerste”. Dus zo zit het vanavond? Het is altijd verbazingwekkend dat sommige mensen na compleet verliefd te worden op een album en het daaropvolgende optreden daarna niet de moeite nemen om meer albums te beluisteren. Hoe dan ook, het grootste gedeelte van het publiek oogt alsof ze er destijds allemaal bij hadden kunnen zijn, met een gemiddelde leeftijd van 40 jaar of ouder. “Age is a haiku” , zo zei actrice Drew Barrymore eens tegen Jim White, een opmerking die hij nog steeds niet snapt, geeft hij toe. Wellicht ontbreekt het bij een jonger publiek aan geduld, want dat wordt vanavond eens te meer duidelijk: voor Whites verhalen en muziek moet je geduld hebben. “Wie is er al slaperig?”, grapt hij dan ook meermaals, om vervolgens toe te geven dat hij eens bij het spelen van zijn bescheiden hitje Still Waters in slaap is gevallen.

Om precies 20.30 krijgen we eerst een inleidend verhaal te horen van hem. Zo was hij deze week bij een  show waar mensen “beat poetry” helemaal geweldig vonden. Whites onbegrip voor de cultuur werkt toe naar een climax waarin hij als taxichauffeur in New York ruzie heeft met Jack Jack Kerouac, omdat die beweert dat nota bene Bob Dylan de beste zanger van de wereld is en hij dat noot voor noot kan bewijzen. Jim White is het er hardnekkig niet mee eens en schudt nog steeds geïrriteerd zijn hoofd naar ons. “Dat was 4 minuten intro, later volgt er ongetwijfeld meer”, zo klinkt het. Hij tapt qua liedjes uit een oud vaatje vanavond. De meeste die voorbijkomen zijn afkomstig van zijn vroegere albums, met verrassend weinig aandacht voor later werk. Ruimte voor meer obscuur werk is er ook. Het mooist is het als hij vertelt Utrecht goed te kennen door zijn werk als fotomodel en hij zelfs in Amsterdam gewoond heeft op de Lijnbaansgracht, waar hij niet al te veel wilde avonturen beleefde, maar veel liedjes schreef. Éen daarvan ging over zijn waardering voor tatoeages, waarvan hij in Amsterdam langzaam een hype zag ontstaan. Het in 1987 geschreven lied heeft hij naar eigen zeggen nog nooit live gespeeld. Ook zijn “man crush” op gelijkaardige muzikant Johnny Dowd en met name zijn lied Murder steekt hij niet onder stoelen of banken. Een goede inleiding voor een Dowd-cover van het project Helwood dat hij in 2006 met hem deed.

Al is er in verhouding met de verhalen vanavond verrassend weinig muziek. Als iemand uit het publiek Christmas Day aanvraagt leidt dat achteraf weer tot een verhaal over de ruzie met zijn ex en de reden waarom hij lange tijd zijn dochter niet mocht zien. Vervolgens zet hij Sweet Bird of Mystery in, een lief liedje dat hij in die moeilijke periode voor haar schreef, maar dat nu pas is verschenen op zijn album Waffles, Triangles & Jesus. Eigenlijk is heel de avond gevuld met anekdotes,  oneliners en vooral gedetailleerde verhalen. Of dat toevallig verpakt zit in liedjes lijkt dan ook niet uit te maken. Het is alsof we met zijn allen rond een kampvuur zitten en aan zijn lippen hangen. Het is misschien een kwestie van de verwachtingen bijstellen. Wie vanavond op een uiterst muzikaal concert had gehoopt komt bedrogen uit. Tot slot hebben we een prachtige avond, als we ons daar eenmaal bij neerleggen en overgeven aan de donkere vertellingen doorspekt met bergen zwarte humor. Noem het Americana, Grit Lit,  Southern Gothic, Country Noir, of wat dan ook. Het is Jim White en het is mooi.