×

Recensie

Roots

17 november 2017

Jim White

Waffles, Triangles & Jesus

Geschreven door: Frank Gesink

Uitgebracht door: Loose

Waffles, Triangles & Jesus Jim White Roots 3.5 Jim White – Waffles, Triangles & Jesus Written in Music https://writteninmusic.com

Tsjah, Jim White, de man die al zoveel meer heeft gedaan dan muziek maken en verhalen vertellen. Zo was hij al eens acteur, surfer, auteur, kunstenaar en taxichauffeur. Kunstwerken bouwt White nog steeds, zo getuige ook de mosaic-achtige albumhoes, waar alle genoemde items van de albumtitel in terugkomen als je goed kijkt: wafels, driehoeken en Jezus. Het is een vreemde drie-eenheid, maar voor Jim White is het deze keer juist heel concreet, dat is ook wel eens anders geweest.  Hoewel we aanvankelijk nog de hoop hadden dat het “triangles” gedeelte van de titel voor iets mystieks zou staan, Bermuda bijvoorbeeld.

Maar nee, in het eerste lied horen we al snel wat anders: een triangel, en ja dat is ook een driehoek he. Het instrument zou nog veel vaker opduiken. Terwijl de basis hier juist heel simpel is, namelijk country en bluegrass. Het is duidelijk dat hij zich sterk heeft laten beïnvloedden door het spelen met The Packway Handle Band, dat ook al een opgewekt rootsgeluid liet horen. Dat terzijde vinden we de collage-achtige stijl van de albumhoes ook zeker terug in de muziek. Zo horen we op Long Long Day al een gefreakte botsing tussen piano, strijkers en percussie. In het overvolle Prisoner’s Dilemma domineren fluit, piano, percussie en blazers, om vervolgens af te sluiten met een stukje gospel koor. Niet sinds zijn album  Drill a Hole in That Substrate and Tell Me What You See is White zo muzikaal hectisch en gevarieerd te werk. Het is dan ook een hele puzzel voor de luisteraar om dit album muzikaal op zijn plaats te laten vallen.

Helaas herinneren we ons ook van bovengenoemde album dat muzikale rijkdom bij White kan leiden tot een luchtiger geluid, een gebrek aan donkere sfeer en -mystiek. Dat is hier ook weer het geval, waardoor we vooral veel flauwe humor en gekkigheid horen, maar nergens zo worden meegesleurd zoals dat in het verleden wel mooi gebeurde op zijn eerste en tweede album. Gekkigheid zoals in Playing Guiitars, een kolderiek lied dat gaat over….ach je raadt het al. Ook het met Holly Golighty gezongen, geweldig getitelde E.T. Bass at last Finds the Woman of his Dreams blinkt uit in meligheid, maar klinkt daarbij wel heel aanstekelijk. Reason to Cry is vervolgens interessanter; het gaat over een man die zijn vrolijke gospels en hymnen niet meer kan zingen in de kerk, omdat hij is geschokt toen hij een vrouw (Maria? Of zoeken we er dan te veel achter?) zag huilen in de regen. Het meest persoonlijk komt hij uit de hoek n het nostalgische en sentimentele Sweet Bird of Mystery, dat zo vol gevoel gezongen is dat het wel over zijn dochter moet gaan.Prachtig

Een album met twee gezichten dus. Aan de ene kant horen we zoveel muzikale rijkdom en chaos waarvoor we oren te kort komen en nog maanden mee zoet zijn. Gewaagd en lekker gek. Toch hebben we wel eens fanatieker aan zijn lippen gehangen, toen hij ons meevoerde naar moerassige gebieden vol beklemmende Southern Gothic verhalen. Toch heeft Jim White meer eigenzinnigheid in zijn duim dan een olifant in zijn slurf.



  1. Drift Away
  2. Long Long Day
  3. Playing Guitars
  4. Far Beyond The Spoken World
  5. Silver Threads
  6. Prisoner's Dilemma
  7. Reason To Cry
  8. Wash Away A World
  9. Earnest T. Bass At Last Finds The Woman Of His Dreams
  10. Here I Am
  11. Sweet Bird Of Mystery