Transnormal Skiperoo is alweer het vierde album van de eigenzinnige singer-songwriter Jim White. Invloeden van voornamelijk  country, blues en folk vormen wederom de perfecte begeleiding voor zijn mooie, persoonlijke verhalen die ons mee op reis nemen. De titel refereert naar de stemming die hij ervoer tijdens het schrijven van dit album. Deze stemming is volgens White niet in een gevoel uit te drukken, maar zorgt ervoor dat hij blij is met het leven, zelfs dankbaar om op deze aarde te mogen zijn. Het is een stemmingswisseling richting het positieve en het zorgt ervoor dat zijn gebruikelijke cynisme achterwege blijft. Dat gebrek aan cynisme heeft ook een nadeel, want ook de bevreemdende, zwarte humor lijkt verdwenen. Een serieuzer album is het resultaat.

De gebruikelijke thema’s zijn weer aanwezig, met natuurlijk veel aandacht voor de zoektocht naar  God en bijbehorende roadtrips door heel Amerika, langs bijzondere plekken en -mensen. Echter meer dan tevoren lijkt hij de zoektocht te willen beginnen- en eindigen bij zichzelf. God en de mensen die White lief heeft ondersteunen hem bij deze zoektocht, maar uiteindelijk berust hij in het feit dat hij de controle over zijn eigen leven stevig in handen heeft. “I know for sure that I am cured
from turning diamonds into coal”, zingt hij. Wees blij met wat je hebt en probeer het niet moedwillig te verwoesten. Anderzijds is er nog wel Jim White de realist, die op zijn hoede is voor het gevaar van onrealistische grote dromen. “Down at the drugstore where they sell medicine, back in the corner stands a plywood Superman. He never saves nobody from nothing. He just leans against the wall
looking sad.” Niemand komt je redden en er gebeuren geen wonderen , je hebt je leven zelf in de hand.

Waar de emotionele verandering van Jim White de tekstuele koers sterk wijzigt, lijkt het album qua sfeer en muzikale invulling juist een terugkeer naar de donkere bossen en drassige moerassen die het begin van zijn carrière zo kenmerkten. De muzikale hectiek van voorganger Drill a Hole in That Substrate and Tell Me What You See is weer verdwenen, wat zorgt voor een veel consistenter totaalgeluid. Ook dit album heeft ruimte voor veel gastmuzikanten, maar ze eisen nooit de hoofdrol op binnen het liedje: een blokfluit duikt op, flarden van samples zijn te horen, Laura Veirs zingt mee. Hun ondersteunende rol is belangrijk, maar Jim White is overduidelijk het middelpunt. Omgevingsgeluiden en de basisinstrumenten, zoals banjo, mondharmonica en slidegitaar werken tot slot perfect samen om die donkere moeras-sfeer neer te zetten waarbij zijn verhalen het best tot zijn recht komen.

Een meer positief ingestelde Jim White schenkt ons dan wel een minder zwart komisch album, maar de consistente sfeer en zijn mooie verhalen zorgen voor een prachtig geheel.