“Truth of the matter was: stories was everything, and everything was stories.  Everybody told stories, it was a way of saying who they were in the world.” – Harry Crews

 Bovenstaande quote is de kernachtige uitspraak in de documentaire Searching for The Wrong-Eyed Jesus. Hierin vertellen mensen voornamelijk levensverhalen. Dat doen ze niet alleen om een moraal erin te hameren, maar ook om anderen duidelijk te maken hoe ze over bepaalde zaken denken. In deze docu gaat zanger Jim White met een oude Chevy Impala en een Jezus-standbeeld in de achterbak op zoek naar deze verhalen en het sterk overheersende gevoel dat religie oproept in het zuiden van de Verenigde Staten. Dit gevoel lijkt hij deels te linken aan armoede, (roots)muziek, criminaliteit en de constante tweestrijd tussen goed en kwaad. De Duivel en God lijken in deze zuidelijke staten niet zonder elkaar te kunnen bestaan. Waarom is dit?

Als we alle verhalen mogen geloven was singer-songwriter Jim White ooit cabaretier, supermodel, bokser, taxichauffeur en filmstudent in New York. Zijn muziek is vaak gebaseerd op country, folk en blues. Songteksten zijn vaak lichtelijk abstract en vol zelfspot, maar vooral persoonlijk. Mede door zijn vrijwel permanente verblijf buiten de zuidelijke staten noemt hij zichzelf geen echte “Southerner” meer. Hoewel hij in dit gebied zegt hij wel het dichtst bij (het einde van zijn zoektocht naar) religie te staan, dichter dan in welk ander gebied of –land dan ook.

De documentaire en deze bijbehorende soundtrack zijn losjes gebaseerd op het “gevoel” dat zijn eerste album The Mysterious Tale of How I Shouted Wrong-Eyed Jesus! opriep;  moerassig, duister en vervallen. Het is een bijzondere ervaring, die je vooral als buitenstaander opmerkt. De mensen die er middenin zitten beseffen namelijk vaak niet hoe oprecht-, maar tegelijk bizar- en extremistisch hun wereldvisie is.

Toch kun je afvragen of deze soundtrack wel hetzelfde gevoel oproept als de documentaire? Toepasselijk opent het album met de al eerder genoemde quote van dichter- en schrijver Harry Crews. Wat we vervolgens te horen krijgen zijn inderdaad zeer verhalende country, folk- en blues liedjes van zeer verschillende artiesten zoals Cat Power, The Handsome Family, Johnny Dowd en natuurlijk Jim White zelf. Binnen de context van de documentaire zijn deze liedjes sfeerbepalend en voegen zelfs soms wat toe aan het narratief.  Alleen als losstaand album houden we gewoon een collectie goede liedjes over. Met kleine stukjes field recording uit de film word nog wel geprobeerd dezelfde impact te creëren, maar natuurlijk lukt dit niet. Is dit erg? Nee, want bijzondere live versies (van onder andere Eugene Edwards) en een sterke tracklist in het algemeen maken dit een album dat ook los daarvan prima te beluisteren valt. Voor maximale impact is het bekijken van de documentaire toch sterk aan te raden.