Liefhebbers van blues opgelet, er ligt weer wat erg moois in de schappen: Everywhere West, de nieuwe cd van Jim Byrnes. De muzikant (en acteur) uit Canada is bluesier dan ooit, op dit twaalf nummers tellende album met eigen werk, covers en traditionals.

Om met dat eigen werk te beginnen, de eerste noten van opener Hot As A Pistol laten de luisteraar al horen wat te verwachten is: blues! In dit nummer de ‘vette variant’, met scheurende slide gitaar, rauwe stem en het traditionele schema. Ander ‘eigen’ nummer is Walk On (geschreven door vaste gitarist Steve Dawson, over hem later meer), een compleet andere vorm van ‘blues’ dan eerdergenoemde opener. Niet alleen omdat dit nummer akoestisch nummer (erg fijn trouwens, die afwisseling) maar ook omdat het wat meer richting country gaat. Dit nummer had overigens net zo goed een traditional kunnen zijn, wat een prachtig nummer!

Zoals gezegd, Byrnes speelt ook covers. Nummer vier is er zo één, Black Nights (van Lowell Folsom). Hier wordt toch wel een kritiekpuntje op het album duidelijk: een overdaad van blazers op sommige nummers. Dat gold al voor de opener, nu begint het op te vallen. Toch jammer, in deze muziek waar ‘less more’ zou kunnen zijn. Nu raakt het meer aan de variétékant van de blues, denk aan de Blues Brothers. Blazers ok, maar dan toch liever minimalistisch, zoals later op de cd in You Can’t Get That Stuff No More (van Tampa Red), waarin alleen een trompet zit, die dan heel prettig voor de baspartij zorgt.

Een andere cover is From Four Until Late van ‘grote meester’ Robert Johnson. Heerlijke banjo, slide gitaar en ook erg bijzonder om samenzang (met Jeanne Tolmie) te horen, dat kom je in dit genre niet zo snel tegen. Toch kent dit nummer ook weer die blazers die net zo goed achterwege hadden kunnen blijven.

De stem van Byrnes doet tijdens die vette bluestracks nogal eens denken aan die van Joe Cocker, bij andere (meer country)nummers zoals Walk On lijkt hij zelfs wat weg te hebben van die van Randy Newman.

Belangrijk om nog te noemen is het waanzinnig goede en mooie spel van Steve Dawson: of het nou een banjo of mandoline is, een elektrische of akoestische gitaar, een National, Dobro of Weissenborn, zelfs als het een pedal steel gitaar is… Het maakt allemaal niet uit: geef de man snaren, eventueel een bottleneck erbij en hij haalt er een geweldig geluid uit. Overigens, op Everywhere West zul je hem ook nog op de mellotron horen spelen.

Mocht je denken dat naast de covers en de eigen nummers nu vergeten wordt om de traditionals te bespreken, vrees niet. Save the best for last is de gedachte, want dit zijn de echte kneiters van het album. Zo is er het prachtige Bootlegger’s Blues (wellicht bekend van de versie van de legendarische Mississippi Sheiks). De countryfeel van de heerlijk klinkende viool en banjo geeft een fijne afwisseling aan de ‘vette blues’. Het mooiste nummer van het album is ook een traditional: He Was A Friend Of Mine. Prachtig gezongen, opnieuw samen met Jeanne Tolmie. De viool en Weissenborn gitaar geven nog extra melancholie aan het nummer, een tearjerker in elke positieve zin.

Blues saai en veel van hetzelfde? Nee hoor! Laat Jim Byrnes je maar overtuigen met Everywhere West, een echte aanrader!