Hoever reikt de zeggingskracht van een gitaar? Met die vraag gaat de veelgelauwerde Amerikaanse gitariste Jamie Stillway aan de slag. Véél verder dan initieel gedacht, zo blijkt. Op haar nieuwste werkstuk, de City Static EP die drie reguliere albums opvolgt, illustreert ze de zegeningen van fingerstyle gitaarwerk.

Op haar nieuwe City Static EP werkt de gitariste onder meer rond de drukke geluiden van het stadsleven, de ‘static’ (ruis) die hier het basisidee vormt. Een fijn idee, al is de meest uitgesproken sterkte haar beheersing op technisch niveau. Toch verhindert die de pure, ongerepte expressie niet van wat er zoal in haar leeft. De (gitaar)klank op City Static is heel open, weids, soms mysterieus en bovenal toegankelijk. Met name omdat ze het heel erg puur houdt ; gewoon zijzelf en een handvol gitaren, zowel akoestisch als elektrisch. Zo legt ze als fundament een grondlaag met ijlere ambient tonen op elektrische gitaar. Daarbovenop komen meer harmonieuze en melodieuzere wendingen.

Inspiratiebronnen zijn klassiek-, jazz (bvb. de kleine gitaarminitiatuurtjes van Bill Frisell) en aanstekelijke, melodieuze pop. Ze gebruikt die rijke voorgeschiedenis duidelijk om op verder te bouwen, door eigen materiaal uit te werken waarin de muziekgeschiedenis al eens doorwaait. Zodoende krijgen we hier een uiterst kort en compact album (negen tracks, goed voor een dikke twintig minuten muziek) waar de technische en muzikale beheersing (o.a. Out Through The Fingertips, The Thumb In Question,..) vanaf spat.

Sober, ingetogen en minimaal van toon. Maar net in die beperkingen toch enorm veelzeggend. Stillways’ composities zijn dan ook langzaam gerijpte, uiterst zorgvuldig uitgewerkte songschetsen. Zo voel je als luisteraar instinctmatig aan dat het Stillway hier volop nieuwe ideetjes en motiefjes documenteert. Een momentopname in een veel uitgebreider traject. Zo krijg je zowel kristalhelder uitgevoerde gitaartokkels die haast de volstrekte perfectie belichamen, maar die vooral bedoeld zijn als de soundtrack bij een innerlijke reis. De subtiele songschetsen, haast minitiatuurtjes, doen de luisteraar zowel wegdromen als stilstaan bij de grotere vragen in het leven.

Her en der is er ook melancholie terug te vinden, zoals onder meer tijdens August. Al is City Static een wondermooie etalering van meesterlijke technische uitvoering naast een grandioze emotionele zeggingskracht en ruimtelijkheid. Grote moeilijkheid is wel dat Stillway zich als sologitariste in een gebied begeeft waar reeds vele anderen (bvb. Bill Frisell, Marc Ribot,..) te vinden zijn. Toch slaagt ze er erg knap in om met dit warme en bijzonder toegankelijke album een eigen, oorspronkelijk geluid te vinden. Van harte aanbevolen : de City Static EP van Jamie Stillway, die hier ongetwijfeld nog vele rondjes gaat spinnen.