×

Concert

21 november 2017

Indrukwekkende Glen Hansard in de Tonhalle (New Fall)

Geschreven door: Dick Hovenga

Label: Anti

Met Glen Hansard had het New Fall festival een wel heel mooie naam binnen gehaald. En nadat hij in Stuttgart grote indruk had gemaakt op de donderdag was de prachtige Tonhalle op de late zaterdagmiddag de plek om indruk te maken.

Allereerst: wat een supermooie plek is de Tonhalle. Het oude planetarium, gebouwd in 1926, werd in de jaren zeventig omgebouwd tot een concertzaal maar veel van het originele is in tact gebleven, waaronder een zeer indrukwekkend dak/plafond, dat tijdens optredens dan ook nog een geniaal verlicht wordt. De zaal biedt plek voor 1500 man waar door de ronde opzet voor iedereen goed zicht op het podium is.

De Deense singer-songwriter Lasse Matthiesen mocht met zijn akoestische gitaar de spits afbijten met een korte set. Op de late avond zou hij een uur lang optreden op de op de elfde verdieping gelegen lounge van het me and all hotel in het centrum. Zijn korte optreden was een opmaak naar dat optreden. Dat het geluid in de zaal gelijk geweldig was werd al snel duidelijk. Net als ene prachtige lichtbediening. Matthiesen zelf is een interessante verschijning. Mooie stem en mooie liedjes alleen vraag je je soms waarom hij zijn stem in volume aanzet terwijl er in de tekst geen echte reden voor geeft. Noem het naïviteit of ambitie. Veelbelovend is hij wel.

Natuurlijk zat het publiek te wachten op Hansard. Het concert was al maandenlang volledig uitverkocht. Hoewel Hansard even opmerkte dat het tijdstip (half zes) een wat rare tijd voor hem was om een concert te spelen ging hij met het o zo prachtige High Hope gelijk voortvarend van start. Gelijk was duidelijk dat we een heel mooi concert gingen krijgen. Hansard puur met zijn akoestische gitaar op het podium met een absoluut perfect geluid, pfff…. En waar zijn gitaarspel zijn werk al niet doet is Hansards stem zijn o zo machtige wapen. Gelijk aan Springsteen, Waits en Cave (to name but a few) weet ook Hansard je vanaf het eerste moment zijn songs binnen te trekken.

Wat volgde was een prachtige doorloop in zijn zo rijke oeuvre. Van zijn twee, tot nu toe verschenen, solo albums Rhythm And Repose en Didn’t He Ramble, de soundtrack van Once (gedeeltelijk natuurlijk dus ook van de albums van The Swell Season) tot aan oud Frames werk. Dan weer op de akoestische gitaar dan weer op de piano (Oh oh oh wat klinkt Bird of Sorrow dan ook weer hartverscheurend mooi). Wat een ongelooflijk mooie songs heeft Hansard toch geschreven en wat geeft hij ze toch immer ongelooflijk live versies mee.

Time Will Be The Healer, My Little Ruin, Wheels on Fire, Falling Slowly, Shelter Me, Winning Streak en Her Mercy… ze komen allemaal voorbij. En allemaal met die wonderbaarlijk directe emotie die Hansard live zo kenmerkt. Mooi is ook zijn versie van Woody Guthrie’s Vigilante Man waarbij hij een aantal verzen aan toegevoegd heeft die over de huidige Amerikaanse politieke situatie gaan. Ze laten een lach door de zaal gaan die gevolgd wordt door bewustzijn. En mooi moment.

Nog mooier is het moment in de toegift waarbij Hansard, nadat hij eerst voorop het podium zonder maar iets van versterking een prachtige Song Of Good Hope heeft gebracht en de zaal muisstil heeft gekregen, met gastmuzikant Rob Bochnik en de gitaartechnicus Simon met drie gitaren een ode brengen aan de die dag overleden AC/DC held Malcolm Young, die samen met broer Angus niet alleen de band oprichtte maar ook de voornaamste riff leveranciers/songschrijvers waren. Een fraai Gimme A Bullet (van Powerage) is een emotionele ode. Hansard was een fan vanaf zijn jonge jaren dus kent de tekst nog volledig uit zijn hoofd en zingt de longen uit zijn lijf. Prachtig!

Glen Hansard blijft een fenomeen. Ongelooflijk hoe hij, met of zonder band, altijd weer volop weet te overtuigen. Natuurlijk omdat zijn songs zo goed zijn maar nog meer omdat hij deze met complete emotionele overgave en ongelooflijke plezier vertolkt. Ongeacht welke editie van New Fall was dit een onherroepelijk hoogtepunt.