Het Belgische Indio Louro (dat staat voor “De Blonde Indiaan”) zal misschien bij velen niet direct een belletje doen rinkelen. Maar wie weet doet het eveneens Belgische The Golden Glows dat wel. Goldie van The Golden Glows of Nel Ponsaers in het echte leven werkt samen met de in de jazzscène gewortelde gitarist Peter Verhelst (Luz De Luna, La Bella Addormentata, Criterium 3, Birds That Change Colour) aan het Indio Louro verhaal. Zij brachten eerder hun debuut Deixa Me Chorar uit, een kleine revelatie.

Indio Louro brengt zalig onthaastende fluisterfolk, met onder meer invloeden uit de fado, bossa nova. Niet zo vreemd dat er een aantal herwerkingen van songs van Antonio Carlos Jobim op dit album terug te vinden zijn. Zo krijgen we rustiek, ambachtelijk gitaarwerk dat voorzien wordt van een zachte, maar loepzuivere stem.

In zijn essentie gaat het duo aan de slag met gitaar en stem, al horen we op dit album ook bijdragen van percussionist Yves Peeters, harpiste Jutta Troch (B.O.X., Dez Mona) en fluitspeler Michaël Brijs (The Valerie Solanas). Die verrijken wat in beginsel al aanwezig is en creeeren zo een boeiend groepsgeluid dat verder reikt dan de westerse, conventionele geluidswereld met zowel Afrikaanse (Rokia Traoré,..), Afrocubaanse en Braziliaanse (Caetano Veloso, Jobim,..) en zuiderse toetsen (de Spaanse Paco De Lucia, de Argentijnse Mercedes Sosa,..). Kortom: wild, exotisch spul dat de nationalistisch gecentreerde benepenheid genadeloos in de vuilbak keilt.

Opvallend is ook de enorm verzorgde hoes, die bovendien voorzien is van een persoonlijke toets in de vorm van een veer. Die symboliseert een stukje van de Blonde Indiaan, maar kan ook zowel voor trots als verlies staan. Poëtisch mooi, net als het album op zich. En ook aan een fijn wikkeltje rond het album werd gedacht, waardoor je instinctmatig het geschenkgevoel krijgt.

Maar liefst zestien begeesterende en erg toegankelijke nummers horen we op dit album, met hoofdzakelijk in het Portugees gezongen liederen. Tekstueel vinden we veel bespiegelingen over de natuur, de liefde, het leven. Die verraden veel ervaringen in het buitenland (zo woonde Nel lange tijd in Brazilië) maar vormen ook een hoopvolle tegenkracht voor alle negativiteit.

De songs van Indio Louro hebben een universele aantrekkingskracht. Grote sterkte is het samengaan van de zijdezachte stem van vocaliste Nel Ponsaers en het soepele, vloeiende gitaarspel van Verhelst die zeker in de instrumentele passages (zoals Miniatuur Am en Miniatuur Dm) indruk maakt. Die leiden tot prachtige weemoed die in zijn eenvoud en warmte de juiste snaren raakt. Soms klinkt het erg licht en opgewekt, maar even goed zijn er dromerige en speelse passages. Hoogtepunten zijn onder meer Barboleta Amarelinha, Amorzinho en het erg knappe Hoje. Al is dat strikt genomen slechts cherrypicking. En met afsluiter Blonde Indiaan duikt er ook een Nederlandstalig nummer op. Die doet ons – met een traan in het oog – denken aan de moed en het muzikaal-filosofische perspectief van een wereld-burger als Wannes Van De Velde. Huldeblijken zijn dan ook gepast.

We horen vooral ook een heel eigen wereld en dito geluid. Referenties zijn onder meer Lula Pena en Lhasa De Sela. Dat leidt ons enkel tot de conclusie dat dit een erg aanbevelenswaardig album is. Al vergt het ongetwijfeld een zekere inspanning, zeker voor wie vooral vertrouwd is met mainstream radio en albums. Maar wie zich erdoor laat verleiden komt zeker niet van een kale reis terug en geraakt ongetwijfeld erg enthousiast.