Ian Gillan & The Javelins
Ian Gillan & The Javelins
Pensionado’s opgelet! Ian Gillan heeft een album opgenomen met zijn band The Javelins waarin hij zong voordat hij zich aansloot bij Deep Purple en een wereldster werd. We praten dus over dik een halve eeuw geleden. Gillan was nog een tiener toen hij zich bij de band aansloot. Een band die 54 jaar geleden uit elkaar ging. De heren hebben elkaar weer gevonden en samen in vier dagen in de Chameleon Studios in Hamburg een album opgenomen.
De muziek klinkt bijzonder authentiek en neemt de luisteraar mee naar een periode waarin rock n’ roll nog onschuldig was. Beelden van brylcreem, petticoats, drive-in bioscopen, een jukebox vol 7 inch singles, kleurrijke auto’s met vleugels en jongens en meiden die de twist dansen, trekken aan je geestesoog voorbij tijdens het beluisteren van dit album. Vandaag de dag is het muziek die je vermoedelijk hoort op old timer evenementen, postzegel- en platenbeurzen. Het is muziek uit de hoogtijdagen van Eddie Cochran, Chuck Berry, Little Richard, Bo Diddley, Buddy Holly, Chubby Checker en consorten. In 1994 verscheen van The Javelins al eens een album vol rock n’ roll covers en ook op dit album tref je louter covers aan, zoals High School Confidential van Jerry Lee Lewis, Memphis, Tennessee van Chuck Berry en Hallelujah, I Love Her So van Ray Charles. Het is lastig uit deze vrolijke, doch zeer gedateerde collectie een favoriet te kiezen, maar als ik moest kiezen gaat de voorkeur uit naar Smokestack Lightnin’ van Chester Burnetts.
Het is muziek die bij AOW-ers over de hele wereld ongetwijfeld mooie herinneringen zal oproepen aan tijden dat de heupen nog soepel waren en er op achterbanken werd gevreeën. Bij een nummer als High School Confidential zal menig oudje in de Verenigde Staten terugdenken aan het prom ball.
Gillan zei over de Javelins: “The guys in the band, most of them tickled along at the occasional gig and they practiced, but most of them haven’t really played in any progressive way for 50 years or more.”Because they hadn’t played professionally for 50 years, they didn’t evolve at all — they kept playing in the style which was in 1962, and consequently, when I’m listening to it, I think, ‘My God! This is so authentic. It sounds just exactly as it did in those days.’ It’s not musicians from today trying to do a retro version of those songs, which I’ve heard plenty of. … There’s no breathing space, no nothing. It sounds, to me, just as I remember it.”
Aan de muziek en vocalen is duidelijk te horen dat deze krasse knarren veel plezier hebben gehad tijdens de opnamen en nog steeds dolenthousiast zijn over deze liedjes. Ian Gillan & The Javelins passen helemaal niet bij deze tijd, maar daar zullen de liefhebbers van nostalgische rock n’ roll lak aan hebben. Gooi die rollators en stoma’s maar aan de kant, trek die steunkousen op, zet de gehoorapparaten voluit en swingen maar!