Tegenwoordig wordt men al snel in het hokje singer-songwriter ondergebracht. Dat die basis hiervan in verhalende traditionele folk ligt weet men ondertussen niet meer. We zijn kuddedieren en lopen achter alles aan wat nu hip is. Zolang we maar met onze filosofische vrienden over de puurheid en roots trouwheid van een muzikant mee kunnen praten.Henry Jamison komt uit het Amerikaanse Nieuw Engeland, een gebied welke eeuwen geleden zoals de naam al doet vermoeden, door de Britten is toegeëigend. Westerse nieuwe inwoners verdringen de originele cultuur. Dit geluid is op Gloria Duplex bepalend en geeft een aangename mix tussen Europese en Noord Amerikaanse invloeden. Dit is het Yankee leven, waarbij je nog heel duidelijk zijn ware oorsprong terughoort. Henry Jamison probeert niet krampachtig aansluiting bij het Brits-Ierse geluid van de kleinere plattelandsdorpjes te vinden, al bevindt zich aan de andere kant van de wereld wel zijn oorsprong. Gloria Deplex is een zoektocht naar de maatschappelijk kritische kant van het leven.

Stars met de kindsterren welke een onzekere toekomst tegemoet gaan, opgeslokt door onwetende ouders en profiterende zakenmensen. Homoseksualiteit staat in de persoonlijke Gloria en Boys songs centraal. In de eerste beschrijft hij hoe de vrouwelijkheid van zijn neefje niet getolereerd wordt en als hij in elkaar geslagen wordt, zich niet bij zijn vader durft te vertonen. Het daarop volgende Boys gaat dieper in op de vriendschap met een goede vriend in, welke niet beantwoorde erotische gevoelens voor hem heeft. Helaas heeft hier bij Ether Garden schizofrenie en het gewelddadig handelen tot gevolg. Dat dit zo lief bezongen wordt maakt het juist zo sterk. De hoofdpersoon is zich niet bewust van het kwaad wat in hem heerst.

Het langere Florence Nightingale heeft een mooi dramatisch bijna klassiek afgerond instrumentaal einde, waarbij woorden overbodig zijn. In eerste instantie lijkt het alsof de poëet dicht bij zichzelf blijft, maar wie beter luistert ervaart dat hij zich achter karakters verschuilt. Het is onduidelijk of deze wel of niet een bestaande rol in zijn leven spelen. De pijn staat in zijn zang centraal, en op de momenten dat hij deze extra kracht geeft, zet hij gitaar, piano en viool in. De songs zijn over het algemeen klein en puur van opzet. Bij het door een stemvervormer gezongen Beauty Sleep wijkt hij daar op een niet geslaagde manier van af, maar dat is de zanger vergeven. Door de eenvoudige performance manier is het lastiger om je gedachten er de hele tijd bij te houden. De gelaagde teksten krijgen hierdoor niet altijd de aandacht die ze verdienen. Het luchtige sfeertje is absoluut mooi, maar hierdoor mis je de ernst van de tracks.