Als de eerste maten van het album Hege inzetten, gevuld met spooky, bluesy country, dan verwacht je geen zangeres. Al helemaal niet als je net op het hoesje hebt gelezen dat het eerste nummer Bad, Bad Whisky heet. Toch gebeurt het. En wat Hege Brynildsen laat horen, is verrassend. Omdat het een debuutalbum is, eerst iets meer over haar.

De Noorse Hege Brynildsen komt uit Halden, een stad op de grens met Zweden. Ze groeide op in een muzikaal nest: haar vader was in de jaren 50 een van de eerste Rock and Roll zangers van Noorwegen, haar moeder was fervent liefhebber van country. De muzikale helden van Hege zijn Bob Dylan, Johnny Cash, Warren Zevon en Nick Drake. Zo’n tien jaar geleden kwam ze in aanraking met bluegrass, via de albums The Grass Is Blue en Little Sparrow, van Dolly Parton.

Die naam komt ook snel op bij het horen van de stem van Hege, ook zij heeft namelijk veel vibrato. Toch valt de vergelijking ook meteen weer weg bij de hogere uithalen. Dan is het toch wel even wennen. Anders, ja. Eigen, ja. Bijzonder, zeker. Mooi? Tja… nogmaals, toch wennen. Muzikaal zijn er wel degelijk vergelijkingen: minder uptempo nummers, maar goede, lekkere, herkenbare country.

Dat eerste nummer, het bluesy Bad, Bad Whisky blijkt een cover te zijn van Amos Milburn. Het album kent een tweede cover, dat is het mooie Only A Rose van Geraint Watkins. De andere 8 nummers zijn geschreven door Hege zelf. Allemaal kennen ze voor country/bluegrass klassieke instrumenten als banjo, mandoline, pedal steel en viool. Belangrijke bijdrage wordt geleverd door multi-instrumentalist Fats Kaplin (die het album ook geproduceerd heeft), die akoestische gitaar, strijkers, steel en baritongitaar voor zijn rekening neemt. Ook doet hij harmony vocals, net als andere muzikant Omar Østli. Zo’n mannenstem erbij maakt de zangpartijen ineens veel mooier.

Mooi is het ook om invloeden te horen van Nick Cave, die afwijkende naam in dat rijtje helden. Die invloed zit vooral in dat spooky geluid. Niet voor niets omschrijft Hege haar muziek als ‘gothic country’. De nummers hebben goede teksten, met soms de nodige ironie, zoals Funeral Song (waarin ze zingt over haar eigen vrolijke begrafenis).

Hege zegt ervan overtuigd te zijn dat een goed album niet meer dan tien nummers hoeft te hebben. Dat kan zijn, toch speelt ‘smaak’ natuurlijk ook een grote rol. Op dat vlak blijft het album steken op 3,5 sterren. Hoe lekker de muziek ook klinkt, de stem vraagt toch nog wat meer gewenningstijd. Al met al toch een mooie en terechte score. En omdat smaken nou eenmaal kunnen verschillen, luister hieronder maar eens naar I Chose You en oordeel zelf.