De Amerikaanse singer-songwriter Gretchen Peters timmert al jaren aan de weg, niet zozeer met haar eigen platen, maar als songwriter voor onder andere Bryan Adams (als co-writer), Neil Diamond, Bonnie Raitt, Etta James en Trisha Yearwood. In de schaduw van deze (grote) artiesten krijgt ze zelf als uitvoerend artiest nauwelijks credits en dat terwijl ze al acht studioalbums op haar naam heeft staan, waarvan eentje met Tom Russell, One To The Heart, One To The Head uit 2009. Met haar nieuwe plaat Hello Cruel World zou daar wel eens verandering in kunnen komen. De cd wordt goed opgepikt in Europa en haar naam duikt steeds vaker op. Dat kan ook bijna niet anders met zulke ijzersterke nummers die recht uit het hart komen en waarin menig mens zich zal herkennen. De melancholische sound en poëtische vaak droeve teksten raken de ziel.

Zelf zegt Peters over Hello Cruel World dat ze nooit eerder zo dichtbij zichzelf is gebleven en dat ze het schreef in een tijd dat ze niet bang was om haar eigen leven op tafel te gooien. Ze zingt over dingen als overleven, het vinden van kracht en geluk, haar leerprocessen en groei in het dagelijks leven, over de complexe tijd en wereld waarin we verkeren en over de mannen in haar leven. Haar doorleefde en soms rauwe, breekbare en engelachtig zang zetten die thema’s extra kracht bij. Gretchen Peters is een vrouw van 54 jaar met een boel levenservaring die vooral door schade en schande wijs geworden is. Vooral in 2010 kreeg ze een hoop voor de kiezen: een vriend pleegde zelfmoord, haar zoon bleek een transseksueel en er lag een kink in de kabel van haar huwelijk, tot overmaat van ramp was er de grootste overstroming in haar woonplaats Nashville en daarnaast maakte ze zich druk om de olieramp in de Golf van Mexico. Dit alles kwam tot uiting in haar songs en daaruit kwam een heel album voort: Hello Cruel World.

De titeltrack is gelijk het eerste nummer en gaat, zoals de titel al beschrijft, over de complexe, veranderende tijd en de harde wereld waarin we leven. Omdat gegeven extra kracht bij te zetten begint het met jammerende violen, een treurige gitaar rif en doordringende piano.

Gretchen Peters schrijft alles behalve vrolijke nummers, maar juist die droefheid, melancholie en zwartgalligheid is haar kracht. Niet alleen is het album krachtig vanwege de sterke teksten en melodieën, maar ook vanwege de mooie arrangementen en de goede muzikanten die Peters om zich heen heeft verzameld: de gitaristen Will Kimbrough en Doug Lancio, bassist Viktor Krauss, trompettist Vinnie Ciesielski en pianist en echtgenoot Barry Walsh. Tijdens het nummer Dark Angel wordt ze bijgestaan door de Texaan Rodney Crowell, wat resulteert in een prachtig gevoelig en indringend duet. Een van de mooiste nummers van de plaat is echter Five Minutes waarin Peters tijdens het roken van een sigaret haar leven de revue laat passeren. De sobere gitaar, de prachtige stem en de ongelooflijk rake tekst brengen je in vervoering en zorgen bij mij persoonlijk voor een brok in de keel en een traan over mijn wang. Op het album zijn overigens nog veel meer van dit soort juweeltjes te vinden. Hello Cruel World is nu al één van de mooiste Americana platen van dit jaar. Niet voor niets staat de cd op nummer één in de Euro Americana Chart.