Ik zal het maar meteen toegeven, ik ben niet meteen de grootste Graham Nash-fan, vroeger niet en nu nog altijd niet. Ik geef wel grif toe, in de dagen dat hij lid was van The Hollies heeft hij een aantal deugdelijke songs geschreven en ook tijdens zijn dienstjaren bij CS&N viel er af en toe wel eens een mooi Graham Nash-moment te beleven, zelfs zijn solo-platen zijn, heel sporadisch weliswaar, te genieten. Maar toch, als ik aan grote songschrijvers denk is Graham Nash niet een naam die me meteen te binnen schiet. Toch heb ik niet lang moeten twijfelen toen zijn uniek concert op Belgische bodem werd aangekondigd. De man is ondertussen immers al 74 en mensen blijven niet eeuwig leven. Daarom dus.

Dat Graham Nash de laatste jaren uitermate actief is is op zijn minst merkwaardig te noemen. Eerst waren er de Europese concerten van CS&N. Vreemd was dat, vooral omdat CS&N Europa decennia lang links hebben laten liggen. Waarschijnlijk omdat hier minder poen was te pakken dan bij de yanks. Maar nu de tijden veranderd zijn en ook de Amerikanen niet meer in drommen naar CS&N-concerten afzakken hebben de heren plots wel hun weg naar het oude continent gevonden.

Vervolgens was er de autobiografie van Graham Nash, een werkje dat ik absoluut nog wil lezen al was het maar om te weten hoe het komt dat mensen die, in het begin van hun carrière, zodanig begaan waren met de hippie-idealen zich zo snel hebben kunnen laten afzakken tot een stel verwende, arrogante, hypocriete, in-het-geld-zwemmende en coke-snuivende jetset-hippies.

Tenslotte was er ook nog zijn nieuwe cd, This Path Tonight, een cd die hij maakte nadat zijn huwelijk, na 38 jaar, op de klippen was gelopen. Een cd die hij maakte samen met Shane Fontayne, de man die ooit rechterhand was van Maria McKee in Lone Justice en ook de man die ooit vervanger was van Steve Van Zandt nadat Bruce Springsteen, in een vlaag van zinsverbijstering, zijn E Street Band de laan had uitgestuurd. Niet de eerste de beste dus. Bovendien was Shane,  als enige begeleider van Nash, mee afgezakt naar de Roma.

Nash had zijn set haast helemaal chronologisch opgebouwd hetgeen betekende dat hij het concert aftrapte met twee songs uit zijn Hollies-verleden, Bus Stop en King Midas In Reverse. Twee zaken vielen meteen op: Graham Nash ziet er nog verdomd fris uit rekening houdend met zijn 74 lentes en zijn toch wel woelig verleden en vooral, zijn stem vertoont na al die jaren nog steeds geen noemenswaardige gebreken. Dat laatste kwam vooral tot uiting op King Midas In Reverse, meteen een eerste hoogtepunt. ‘We have a lot of songs to play tonight’ zei Nash en zette prompt een fris gewassen Marrakesh Express in gevolgd door een grandioos I Used To Be A King waarin het vooral genieten was van het bescheiden maar uiterst efficiënte gitaarspel van Shane Fontayne. ‘It’s nice to play music without the other three guys’ wist Nash ons nog te melden tijdens de intro van Immigration Man, daarmee iedereen pijnlijk duidelijk makend dat hij wel degelijk een dikke streep heeft getrokken onder zijn verleden met zijn oude ‘vrienden’ van CS&Y (ik zal er in ieder geval geen slaap voor laten). Hoogtepunten zoals Sleep Song (een pracht van een broos liefdesliedje), Myself At Last (geschreven voor zijn nieuw lief en misschien wel de mooiste song van de avond) en het country-achtige Wasted On The Way werden afgewisseld met mindere momenten zoals This Path Tonight (de titelsong van zijn nieuwe cd en niet echt sterk) en Wind On The Water (Nash op zijn meligst). Na een korte onderbreking zette Nash een grootse finale in. Met songs als Military Madness (waarin het voltallige publiek, samen met Nash, ‘no more war’ scandeerde), Oh! Camil (over de met medailles overladen Vietnam-veteraan die tot inkeer kwam), Lady Of The Island (kippenvel, zondermeer), Golden Days (nieuw en prachtig), Mississippi Burning (over de drie gelijke-rechten-activisten die destijds vermoord werden op hun tocht door het zuiden van de States), Back Home (over zijn gevallen makker Levon Helm) en uiteindelijk afsluitend met een massaal meegezongen Our House. Blackbird tenslotte, de oude Beatles-track, werd tijdens de bisnummers in een mooi duet met Shane uitgevoerd en tijdens het met country-licks overgoten Teach Your Children waande iedereen zich terug in 1970.

Conclusie: Graham Nash en kompaan Shane Fontayne bezorgden de Roma een aangename avond vol prachtmuziek uit lang en minder lang vervlogen tijden. Je moet al een echte kniesoor zijn om het tegendeel te beweren. Zou het kunnen dat ik dan toch een Graham Nash-fan ben?