×

Concert

22 juli 2019

Gitaristen en soulman Malford Milligan domineren de afsluitende dag van Blues Peer

Geschreven door: Cis van Looy

De laatste festivaldag kondigt zich alvast veelbelovend aan, een ideaal niet te warm zomers weertje  luidt onze nationale feestdag in, met hoge verwachtingen reizen we af naar Limburg. Kyla Brox, een jongedame die de European Blues Award in de wacht sleepte. Met Pain & Glory bevestigde de zangeres haar titel van bluesqueen en de hoop van de Britse hedendaagse blues. Helaas waren we toch iets te laat vertrokken we pikten nog net het laatste nummer mee, een prachtige, gospelliaanse interpretatie van Cohens Hallelujah.

Tim Easton

Tim Easton leerden we kennen als een rondtrekkend troubadour die de folktraditie verder zet. Observaties tijdens zijn rusteloze omzwervingen in zijn Amerikaanse thuishaven Europa en Japan leiden naar sterk verhalend songwerk. Het wordt een heerlijk luisteruurtje waarbij pioniers van de countryblues als Elmores James met flarden van traditionele bluesthema’s geëerd worden. Krachtige soepele akoestische fingerpicking houdt ons bij de les in verhalen over echtelijke twist in Don’t Lie en zijn kennismaking met de bluegrass uit Noord Carolina van Doc Watson. The Old Straitville Blues, een herinnering aan het leven in Ohio of avonturen in Las Vegas in Four Queens met tussendoor Summertime, de absolute favoriet van Eastons vader.

Malford Milligan

Met Mallford Milligan blijven we aan de overkant van de Oceaan, Malford Milligan overtuigde met zijn passage in (Ge)Varenwinkel en zijn Life Make You Humble, de cd die hij samen met zijn Nederlandse backingband Thre Southern Aces inblikte bevestigt de intrinsieke klasse van de Texaanse soulman. Op een krukje leunend hij de set af. Tussen ondertussen vertrouwde soulslijpers The Man I Used To be en So Glad To Do It zit het rockende So Glad Do It. Orgelman Roel Spanjers haalt even de accordeon boven in Life Make You Humble, een uit het leven gegrepen verhaal.“It’s a good day for the blueszingt Milligan en vooral voor Peer denken we bij weergaloze interpretaties van Otis Reddings I Got Dreams To Remember en bovenal Sam Cooke’s A Change Is Gonna Come. Klassiekers die de authentieke southern feel uitademen en de klasse van MiIlligan etaleren. Een toegift kan niet uitblijven na het opzwepende Talk To Your Daughteren het van Charlie Rich geleende Feels Like Goin Home vormt de afsluiter van een impossante set.

Matt SchoffieldHet is een tijdje geleden dat we Matt Schoffield de nog aan het werk zagen. De Britse stergitarist ontwikkelde een door jazz funk en blues gevoede fusie met zijn compagnons de route Johnny Henderson aan het Hammondorgel en drummer Evan Jenkins. Afgemeten licks en soepele snarenloopjes loopjes in het rolt er schijnbaar moeiteloos uit. Anderhalf uur snaren virtuositeit is iets teveek van het goede, dat weet Shoffield beter dan wie ook en het spotje van zangeres Christine Tambakis blijkt een geslaagde zet om de eentonigheid te breken. Bekend werk van Aretha Franklin (Dr.Feelgood) en Junior Wells’ Little By Little genieten veel bijval.

The Allman Betts BandHerkenbaarheid vormt geen probleem bij The Allman Betts Band. Devon en Duane de getalenteerde zonen van Gregg Allman en Dickey Betts zetten samen met Barry Oakley Jr. en slidegitarist Johnny Stacheela de traditie van de door Allman Brothers geïntroduceerde southern rock verder. Niet alleen met verbluffende reprises van die klassiekers, recent leverde The Allman Betts Band een met eigen werk gevulde langspeler. Devon brengt Ain’t Waistin time No More terwijl Betts vaders countryneske Blue Sky selecteert en Oakley Jr. Dimples van John Lee Hooker dat destijds wel eens op de setlist van The Allman Brothers prijkte, debiteert. Voor het overige brengen ze vanaf de opener All Night Long tot de afsluiter Long Gone uitsluitend nieuw werk waarin onveranderlijk de geest van de Allmans rondwaart. Beslist de moeite waard en een moedige keuze maar het gaat wel ten koste van de ongeëvenaarde pareltjes als Melissa, Midnight Rider, Jessica … die oudere fans verwachten, niettemin een fijne set die na het gebruikelijke uitstapje van gitaris tDevon tussen de festivalgangers, met een welverdiende ovatie onthaald wordt.

Jan Paternoster | Blackbox RevelationSinds Jan Paternoster en Dries van Dijck in 2006 in de de finale van de Humo’s Rock Rallye geraakten met Blackbox Revelation evolueerde het duo van rudimentaire boogiende bluesrock naar een min of meer eclectische benadering, op hun recente Tatooed Smiles figureerde dat andere buitenbeentje Seasick Steve. Met ondersteuning van een tweede gitarist, die ook op de toetsen tokkelt, zetten ze een energieke set neer die vooral de wat jeugdigere festivalgangers aanspreekt. Tussen het verse werk door duikt sporadisch ook ouder werk zoals High On A Wire en Gravity Blues op. De komst van deze jonge wolven werd op gemengde gevoelens onthaald. Wellicht is een kortere, vroegere set wenselijk maar met zo’n intense set vallen ze geenszins uit te toon.

Kenny Wayne Shephard

Dat doet gitarist Kenny Wayne Shephard evenmin op het Peerse podium met een ongenadige, bikkelhard set. De voormalige blonde wonderknaap wordt geflankeerd door bassist Scott Nelson die een soliede ritmetandem vormt met Chris Layton die ooit Stevie Ray Vaughan ondersteunde en een orgelman. Noah Hunt mag enkele nummers brengen zoals het van Buffaloo Springfield bekende Mr. Soul, Long Time Runnin’ en andere uit Traveller geplukte stuff. Hij vult vervolgens de ritmegitaar patronen in en zo komen de bluesrockers op kruissnelheid om de vijfendertigste editie van Blues Peer af te ronden met een uitputtende, decibelrijke set.

Foto’s: Freddy Vandervelpen

Blues Peer 2019: