×

Concert

02 november 2017

Geweldige Chuck Prophet and The Mission Express in AB Club

Geschreven door: Gust van de Wouwer

Het was iets over half elf toen Chuck Prophet met zijn Mission Express het podium opnieuw innamen om hun bisnummer aan te vatten. De negentig minuten daarvoor hadden ze gevuld met een spetterende rock-‘n-roll-set. Niet verwonderlijk eigenlijk als je weet dat Chuck Prophet, sinds hij lang geleden het wonderbaarlijke Green On Red verliet, de ene prachtcd na de andere heeft afgeleverd. Bovendien heeft Prophet zich, door jarenlang onafgebroken te touren, ontpopt tot een rasechte performer. Eentje die zijn publiek weet te bespelen en er telkens opnieuw in slaagt om iedereen met een brede glimlach huiswaarts te doen keren, zelfs op een dag als die voor Halloween.

Vlak voor Chuck en zijn kompanen het podium opstapten knalde het profetische Real Good Time Together van Lou Reed door de boxen (de Street Hassle-versie), geen toeval. De good times waar Chuck zelf voor zorgde kwamen in de vorm van songs als Lonely Desolation, Temple Beautiful, het compleet van de pot gerukte You Did (Bomp Shooby Dooby Bomp) en het beukende Bobby Fuller Died For Your Sins (prachtige titel voor een rocksong). Die laatste was trouwens niet de enige song waarin driftig aan namedropping werd gedaan: Bad Year For Rock-‘n-Roll (met verwijzingen naar de ons vorig jaar ontnomen helden Prince, Bowie en Cohen), In The Mausoleum (over Alan Vega, de eveneens vorig jaar overleden zanger van de electro-pioniers, Suicide), Who Shot John (gaat dit over Lennons moordenaar?), Willie Mays Is Up At Bat (over de baseball-legende uit de titel) en zelfs twee songs over die eeuwige knul uit Nazareth (Doubter Out Of Jesus en Jesus Was a Social Drinker). Stuk voor stuk werkjes die door de Mission Express naar ongekende hoogten werden getild. De twee songs die nog ver boven het maaiveld uittorenden waren het ontroerende We Got Up and Played (over het niet altijd over rozen lopende pad van een rockmuzikant) en het ons naar-de-volgende-zomer-doen-verlangende Summertime Thing (met een leuke verwijzing naar de Beach Boys).

En toen kwam dat bisnummer. Voorafgegaan door een verhaal waarin Chuck vertelde over hoe hij als jonge snaak naar de Temple Beautiful trok, een rockclub die zich had gevestigd in een vervallen synagoge in San Francisco, en hoe hij daar zijn eerste concert zag met punkgroepjes die hem weinig wisten te beroeren. Tot uiteindelijk een stel oudjes op het podium verscheen en hem compleet van de sokken blies. Hij vertelde hoe hij recht in de ogen van de gitarist keek en hoe de gitarist recht in zijn ogen keek en hoe hij op datzelfde moment, als in een openbaring, besefte waarom hij hier op deze wereld was gezet. Dat groepje heette The Flamin’ Groovies en de song die zijn leven veranderde heette Shake Some Action (Bob Dylan vertelde ooit een gelijkaardig verhaal maar dan met Buddy Holly in de rol van The Flamin’ Groovies). Vervolgens deden Chuck en zijn Mission Express hun versie van dat nummer (zeer indrukwekkend maar, eerlijk is eerlijk, op geen enkel moment tippend aan het origineel).

Conclusie: Net zoals zijn collega’s, Bruce S. en Prince, is ook Chuck Prophet geen reus als het om lichaamsgrootte gaat. Gelukkig wordt dat euvel meer dan ruimschoots gecompenseerd door andere talenten. Een ‘reusachtig’ concert.