Varenwinkel, een onooglijk gehucht van Herselt vormt ieder jaar weer het decor voor een bedevaart. Niet van devote zielen zoals in het niet eens zo ver afgelegen pelgrimsoord Scherpenheuvel; het zijn liefhebbers van bluesmuziek die afzakken naar dit middelgrote festival dat na het wegvallen van Spring Blues enig soelaas biedt.

De zwarte blues is dit jaar bijzonder goed vertegenwoordigd, niet alleen een veteraan als Eugene Hideway Bridges maar ook de jongere Afro generatie met Jarekus Singleton uit Jackson Mississippi en de uit Florida afkomstige Selwyn Birchwood prijkt op de affiche.

Het zijn bleke jonge wolven die vrijdagavond aftrappen. Barefoot & The Shoes stonden vier jaar geleden al op het podium in Varenwinkel, als piepjonge snaken stelden ze  in 2011 hun eerste langspeler Exit Out Of  Dreamland voor. Ze zijn ondertussen wat gegroeid, de zanger zonder schoenen Brent Buckler manifesteert zich als eerder als jeugdige folkpoeet dan een bluesman. Het repertoire van The Lalaland Laggard bevat dan ook elementen uit de Britse folk die vermengt worden met een sneufje psychedelia met rockende ondertoon. Een ideale, bij momenten wat wat musterieuze soundtrack om bij weg te dromen op een zonovergoten weide maar de snedige gitaarinterrupties van Sander Cliquet  en rauwe  vocale uithalen van Barefoot houden je wel wakker. In de kleine tent  verzorgen Jo & Lazy Fellow de pauzeact. Zangeres Joanna Knitter en haar countryrock formatie uit Polen een aangename cover set  we onthouden vooral een interpretatie van John Prine’s Angel from Montgommery met een verrassend venijnige tempoversnelling.

Geen gebrek aan tempo bij Nikki Hill. De wervelende set van de zwarte lady uit North Carolina beleefden we al eerder op Moulin Blues en Blues Peer. Een echte verassing wordt het niet maar de lenige bloedmooie dame charmeert andermaal met een aanstekelijk en uiterst dynamisch mengsel van R&B en flitsende rockabilly. Soms iets te flitsend, in Nikki’s rauwe stemtimbre huist een onmiskenbare echo van Wanda Jackson. Uiterst geschikt voor het repertoire van Little Richard en Chuck Berry. Als de hese uithalen achterwege blijven etaleert ze in enkele meer soulgetinte nummers haar intrinsieke klasse als zangeres. Helaas gebeurt dat slechts sporadisch en moet ze opboksen tegen het rockende bij momenten wat weerbarstige gitaargeweld van haar man Matt Hill en een hoekige ritmesectie. Onder het motto Twistin The Night Away genereert dat een wild dansfestijn dat met twee toegiften verlengd wordt.

Ook tijdens de set van The Mighty Combo kan je de beentjes moeilijk stil houden. Het wordt een oerdegelijke Britse aangelegenheid. Met doorgewinterde toplui als pianist Geraint Watkins  en saxofonist Martin Winning in de rangen kan weinig fout gaan. Tijdens een swingende instrumentale intro komt de harmonicaman West Weston op het voorplan. Bassist Ian Jennings legt samen met drummer Mike Hellier deponeren een ongemeen soepele ritmiek. Ideaal voor het  oldschool R&B en Blues oeuvre van onder andere Fats Domino, Rosco Gordon, Little Wilie John waarmee Mike Vernon, bezieler van het legendarische Blue Horizon label in de jaren zestig en zeventig verantwoordelijk voor de Britse blues explosie, zijn nieuwe langspeler stoffeert. Fantastische zangcapaciteiten kan je Vernon bezwaarlijk toerekenen, daarvoor blijkt zijn stembereik te beperkt wat in enkele, gelukkig zeldzame trage passages pijnlijk onthuld wordt. Ondersteund door zijn machtig combo, wellicht een van de beste bands die  ooit in Varenwinkel passeerde, weet hij het publiek wel mee te sleuren in zijn enthousiasme. In het van Johnny Guitar Watson geleende Hot Little Mama etaleert gitarist Paul Garner nog eens zijn klasse met onderkoelde licks. Helaas vindt Vernon het nodig om in haast ieder nummer de kazzoo te laten schallen maar dat kan blijkbaar de pret niet drukken van de danslustige festivalgangers die swingend de koude nacht trotseren.