×

Recensie

Roots

08 januari 2017

Gareth Dickson

Orwell Court

Geschreven door: Philippe De Cleen

Uitgebracht door: 12K

Orwell Court Gareth Dickson Roots 4 Gareth Dickson – Orwell Court Written in Music https://writteninmusic.com

Hoe meer we over Gareth Dickson te weten komen, hoe meer hij fascineert. En misschien willen we hem het liefst van al als een eigen geheim bewaren. Want de songwriter uit Glasgow maakte reeds een handvol prachtalbums als The Invisible String, Quite A Way Away (2012), The Dance (2010) en The Collected Recordings (2009) en brengt nu zijn nieuw album Orwell Court uit.

We geven ons maar al te graag over aan de discreet fluisterende folkmuziek die deze singer-songwriter maakt. Dickson speelde onder meer bij Vashti Bunyan en begeleidde ook Juana Molina. Met een enkele akoestische gitaar (die hij soms in onconventionele tunings bespeelt) en zijn warme stem heeft hij in wezen genoeg aan korte schetsen, impressies en fragmenten, maar dat hoor je niet echt op zijn album.

Kortom: we hebben hier te maken met een bijzondere songwriter, die meteen al alle aandacht naar zich toe weet te trekken tijdens de zachtjes openbrekende opener Two Halfs, waarop de Schot twee momenten van puurheid en schoonheid naadloos aan elkaar weet te lassen. En waarop Vashti Bunyan ook een gastoptreden maakt.

Dicksons’ muziek is donker, maar vooral voorzien van een verstillende schoonheid en puurheid die we nog maar uiterst zelden horen. Delicaat, maar ook open en weids zoals pakweg Brian Eno. Iets verderop krijg je een parel als The Big Lie te horen, waarop hij duetteert met Celine Brooks die backings zingt.

In tegenstelling tot vroeger werk horen we Dickson nu ook aan de slag gaan met drum kits, percussie, keyboards en gastvocalisten. Die verruimen het reeds knappe geluidspalet maar staan niet in de weg van de mysterieuze sfeer die de jonge songwriter oproept. Hij klinkt oprecht, maar gaat bovenal erg subtiel en uiterst voorzichtig te werk. Dat hoor je vooral aan zijn uitstekend gitaarwerk. Zo laat hij zijn akoestische gitaar heerlijk galmen en weet hij daarbovenop nog extra texturen aan te brengen waardoor er een zeker reliëf en gelaagdheid ontstaat.

Dickson laat zich op dit album voorstaan op Schotse melancholie, maar weet in een kleine veertig minuten een heerlijk kleinood op de wereld los te laten. Wellicht gaat die niet hoog in de charts opduiken, al was dat met pakweg het oeuvre van zijn belangrijkste inspirator (Nick Drake) ook niet het geval.

Daarom ook: maak gerust kennis met het werk van deze songwriter. U zal het zich niet beklagen, want zijn warme gitaarspel en knappe haardvuursongs hebben een tijdloze kwaliteit. En wie een nummer als Atmosphere (Joy Division) op een dergelijke manier covert kan op onze appreciatie rekenen. Topalbum, dit.



  1. Two Halfs
  2. The Big Lie
  3. Snag With The Language
  4. The Hinge Of The Year
  5. Red Road
  6. The Solid World
  7. Atmosphere