Wanneer je Don’t Go South van Fargo voor de eerste maal opzet hoor je een Amerikaanse singer-songwriter van middelbare leeftijd met een diepe doorgewinterde countrystem die al enige jaartjes meedraait en de nodige dingen meegemaakt heeft. Niets is echter minder waar. Persoonlijk was ik verrast toen ik ontdekte dat Fargo pas sinds 2009 bestaat, de band bestaat uit een stel vrij jonge honden en Don’t Go South de eerste plaat is die de band ooit heeft uitgebracht. En het leukste komt nog; de heren van Fargo zijn niet van Amerikaanse komaf, maar hebben Scandinavisch bloed door hun aderen stromen. Ze komen namelijk uit Denemarken.

Frontman Jonas Hansen, die tevens het merendeel van de nummers geschreven heeft en alle akoestische gitaarpartijen voor zijn rekening neemt, heeft een duidelijke voorliefde voor countryrock en altcountry. Iets waar zijn southern stem goed bij past. Qua sound doet Fargo niets onder aan andere Americana artiesten. De Scandinaviërs doen het goed in de traditionele country muziek, het klinkt allemaal even smakelijk en de plaat vormt een prima geheel. Naast de geijkte instrumenten ontbreken ook de dobro, pedal steel, lap steel, mandoline en hammond, die je dikwijls hoort in dit genre, niet op dit album. Helaas is de band echter niet vernieuwend bezig en klinkt zoals meerdere Americana bands klinken, maar erg is het niet. De gedrevenheid en het enthousiasme zijn er wel en dat hoor je in ieder nummer terug. Ook de verhalende teksten van Hansen doen niets onder aan andere Americana artiesten, wat bijvoorbeeld te merken is aan het nummer All Our Past Time dat is geschreven door voormalig The Band lid Rick Danko. Het past prima tussen de songs van Hansen en samen met zijn band brengt hij hiervan een fijne uitvoering ten gehore.

Fargo brengt een prettige mix tussen swingende uptempo liedjes zoals de titeltrack Don’t Go South en Big Al (Part 1) wat echt een Rock’a Billy song is en Aint No One (geschreven door Esther Maria) en een meer melancholische sound als No Light, I Wonder en Long Way From Home (overigens geschreven door Waylon Jennings) en zorgt daarmee voor een zeer afwisselende plaat. Voor het laatste nummer, Kitchen Blues, moet Jonas Hansen bijna wel geluisterd hebben naar de Australische singer-songwriter en gitarist Derrin Nauendorf. Het had zo een nummer van hem kunnen zijn met een gitaarsound die zo typerend is voor deze Australiër. Kortom: Don’t Go South is een plaat die makkelijk wegluistert en live ook zeker lekker zal klinken!