Het beste moment voor een eerbetoon aan een muzikant is per definitie na diens overlijden. Het album The Breeze, gewijd aan het werk van JJ Cale, verschijnt exact een jaar na het overlijden (26 juli 2013) van de Amerikaanse singer/songwriter. Het voelt wat dat betreft wat natuurlijker aan dan de eerder dit jaar verschenen huldeblijk aan Jackson Browne, die in theorie nog jarenlang meesterwerk na meesterwerk kan gaan afleveren.

Dat juist Eric Clapton het initiatief nam voor het saluut (‘An Appreciation Of JJ Cale’) is geen verrassing. Een groot deel van zijn carrière, met name na zijn ‘Clapton Is God’-periode in de jaren zestig, dus vanaf 1970, gaf hij meermaals blijk van zijn bewondering voor het werk van Cale. Al ten tijde van zijn eerste solo-album Eric Clapton in 1970 nam hij een cover op van After Midnight. Later volgde Cocaine. Naast de hits nam hij diverse andere van zijn songs op. In 2006 namen ze samen het prima album The Road To Escondido op en kort voor zijn dood speelde Cale nog mee op het in 2013 verschenen Clapton-album Old Sock.

Dat was op zich geen plaat waarop een van beiden erg zijn best deed nieuwe wegen te bewandelen. Dat is ook niet wat gebeurt op The Breeze. Clapton, die gitaar speelt op alle zestien tracks en op twaalf de vocalen (mede-) verzorgt, heeft zo te horen (en te zien in het boekje) vooral gezorgd voor een aangenaam samenzijn van een aantal dierbaren die nog eens stilstonden bij leven en werk van JJ Cale. Tom Petty, Mark Knopfler (die in 1977 de Cale-sound injecteerde in het op dat moment hypermoderne Dire Straits-geluid – wie weet nog dat die band zelfs enige tijd onder de new wave werd geschaard?), Don White, David Lindley, Albert Lee, Jim Keltner en Willie Nelson naast een relatieve nieuwlichter als John Mayer: het is niet het gezelschap dat het werk van JJ Cale eens radicaal omver gaat schoppen en er een jaar na diens verscheiden mee aan de haal gaat. Dat zou gebeurd zijn als pakweg Daft Punk was gevraagd het oeuvre van Cale eens onderhanden te nemen.

Hier speelt het gezelschap muzikanten op de van Cale bekende, relaxete wijze diens repertoire, vooral de wat meer laid back songs daaruit. Niet anders, niet slechter, ook niet beter. Gewoon: omdat het goed voelde om te doen. En om de herinnering aan hun vriend levend te houden.

Misschien moet dat ook maar voldoende zijn.