Emily Herring is een van die zangeressen die trouw zweert aan authentieke country en met haar gepersonaliseerde, pure benadering daarbij toch uit de buurt van Nashville blijft. De Texaanse roots klinken al onmiskenbaar door op het vier jaar geleden uitgebrachte My Mistake, een wel erg misleidende titel. Een vergissing was het zeker niet, deze dame bezong als zelfbewuste Texaanse haar ode voor Austin op een flamboyante manier die aan Rosie Flores herinnert als ze enkele decennia geleden mee de lijnen van de energieke cowpunk in LA uittekende.

Ondertussen perfectioneert Emily haar talent als songwriter in meer uitgediept werk. In de titelsong wordt de sensationele stroming als je over de prairie zweeft door ‘the Longhorn Skyway’ haast tastbaar. De ijle slide van producer Steve Fishell, eerder actief met Emmylou Harris en  Rodney Crowell, wordt geflankeerd door Telecasterman Redd Vokaert en straffe mueikanten als Glenn Fukunaga en Dave Sanger.

Terug op de begane grond schreeuwt Herring haar genegenheid uit voor de Texaanse podiumhelden van de honky tonks. In Last Of The Houston Honky Tonk Heroes, gebeurt dat met de onvermijdelijke snik in het fraaie stemtimbre en onnavolgbare elegantie. All The Millers In Milwaukee, een door Mary Cutrufello aangebrachte western duet, sluit daar mooi bij aan.

Als Herring afscheid neemt van haar moeder in Right Behind Her klinkt dat bijzonder oprecht en respectvol.  Best Thing I’ve Seen Yet is warme bluegrasspop die onbeschaamd naar kd Lang lonkt terwijl een fingepicker als Balmorhea meer naar pretentieloze gypsy swing  neigt. Het lekker twangende, van Commander Cody geleende, Semi Truck vormt de ideale soundtrack voor een wild verbroederingsfeestje van hillbillies met countryadepten.

Als ze toch voor een countryslijper gaat, kiest La Herring voor Midnight, deze song van Boudleaux Bryant en Chet Atkins werd na het origineel uit de vroege jaren vijftig van Red Foley  onder andere door Porter Wagoner en Ray Charles geadopteerd, naast Wanda Jackson. In plaats van galopperende gitaar horen we een subtiel rinkelende piano, de verfijnde croonerversie die hier passeert valt in dat illustere rijtje geenszins uit de toon. Dat geldt overigens evenzeer voor de zelf gecomponeerde ballade Getting By van deze lichtjes fantastische en veelzijdige Western Lady.