Met enige vertraging komt WiM met een prachtige muzikale Roots-tip. De woorden ‘enige vertraging’ staan hier trouwens wel synoniem voor bijna negen maanden, want het album stamt al uit mei 2010! Waarom we zo laat zijn? Tja, in het geval van Welder van Elizabeth Cook heeft het label helaas niets gedaan aan promotie naar ons land toe. En als je niet weet wat voor moois is uitgekomen, dan kun je ‘dus’ ook niet van de daken schreeuwen, dat het om een prachtig album gaat.

Gelukkig hebben ‘wij’ in Nederland dan Robbie, de americana-promotor van ons land, die door WiM te attenderen op dit album weer eens bewijst wat voor een goede neus hij heeft voor nog niet-ontdekte parels. En daarom dus ‘zo laat’ alsnog een recensie van Welder van Elizabeth Cook.

Ook al ken je het album niet, het kan maar zo zijn dat je de zangeres wel kent. Het gaat namelijk al om het vijfde album van deze in 1972 in Wildwood (Florida) geboren zangeres. Die andere albums hebben haar in de VS al een behoorlijke status opgeleverd, dit nieuwe album heeft dat succes daar alleen maar vergroot. En terecht. Voor we verder gaan, eerst maar eens een testje: volume aan, klik vervolgens hieronder op ‘play’, sluit dan gauw je ogen en luister naar de muziek.

Waarschijnlijk heb je de ogen al wel weer geopend en gezien dat het niet om Dolly Parton gaat, maar zeg eens eerlijk, die naam kwam toch wel even in je op, toen je die eerste woorden “I’m crazy ‘bout you baby” hoorde?

Elizabeth Cook heeft (naast de stem) wel meer overeenkomsten met die andere blondine. Allebei komen ze uit een groot nest. Cook was de jongste van elf kinderen. Al op jonge leeftijd kwam ze in aanraking met muziek: moeder Joyce speelde gitaar en mandoline, vader Thomas speelde onder meer contrabas. Hij hield zich ook bezig met minder onschuldige zaken, zoals whiskysmokkel, waarvoor hij de bak in moest. In de tijd dat hij in de Atlanta Federal Penitentiary zat, leerde hij lassen. Eenmaal op vrije voeten maakte hij daar zijn beroep van, door een lasmachine op zijn truck te bouwen en zo (heel succesvol) de enige mobiele lasser van centraal Florida te worden. Goed, een lasser noem je in het Engels een ‘welder’ dus ziedaar, het woord dat jaren later de titel van een topalbum van zijn dochter zou worden. Voor haar staat dit album namelijk symbool voor het werk van een lasser: “The beauty of writing, recording, gigging and the like to me is, when it’s right, it comes together and makes a glow in my soul, so intense it pierces a hot afternoon like a hissing firecracker.”

Nadat pa uit de gevangenis kwam, ging hij ook samen met ma Cook in een countryband spelen. Hierdoor kwam het dat Elizabeth zelf al op vierjarige leeftijd op het podium stond en nummers zong als I’m Having Daydreams About Night Things. Op negenjarige leeftijd had ze haar eerste eigen band. Vanaf 2000 begon ze in de VS echt naam te maken. In dat jaar had ze haar debuut in de fameuze Grand Ole Opry en bracht ze in eigen beheer The Blue Album uit. In 2002 volgde Hey Y’All, in 2004 This Side Of The Moon en in 2007 tenslotte Balls, het meest succesvolle tot aan Welder.

Goed, nu maar eens meer over dat album. Cook kreeg hiervoor de hulp van grote namen: de productie was in handen van Don Was. Muzikale bijdrages zijn er van mensen als Dwight Yoakam en Buddy Miller en trouwens, de bassist met wie ze tourt, zou je ook kunnen kennen. Deze Bones Hillman speelde vroeger in Midnight Oil, maar verhuisde van Australië naar Nashville, nadat hij een jaar lang niets van de andere bandleden had gehoord.

Welder telt veertien nummers. Meteen al na de openingstrack wordt duidelijk, dat we meer kunnen verwachten dan alleen country. Stiekem doet dit El Camino toch wat denken aan Love Shack van The B-52’s, hoewel Cook’s nummer meer rockt. Dat doet het nummer Rock n Roll Man wat later op het album trouwens ook. Heerlijk! En de Amerikaanse blijkt van nog meer muzikale markten thuis: Not California begint als een ingetogen ballad, maar het couplet blijkt de opbouw te zijn naar een krachtig en indrukwekkend refrein. Op Heroin Addict Sister komt opnieuw een vergelijking met Dolly Parton opzetten; deze keer omdat Cook op een vertellende manier een verhaal zingt, zoals Parton dat ook zo goed kan. Op Welder staan ook echte ballads, zoals het mooie Follow You Like Smoke en het laatste nummer van het album, Til Then, met een prachtige krassende gitaar en huilende viool die het nummer, samen met die mooie stem, nog een extra lading geven.

Het belangrijkste geluid op het album is toch wel lekkere country, zoals het klassieke Nashville-geluid op I’ll Never Know, zoals het vrolijke en expliciete Yes To Booty en zoals Blackland Farmer. Dat laatste nummer is oorspronkelijk van Frankie Miller (nee, niet de Schotse rocker, maar een minder bekende Amerikaanse countryzanger die in de jaren 60 een paar hits had) en zou je muzikaal kunnen zien als een countryvariant op Chuck Berry’s My Ding-A-Ling.

De nummers laten een afwisseling in tempo en genre horen, maar kennen ook een constante: dan gaat het over de kwaliteit. Die is volop aanwezig. Zowel instrumentaal, tekstueel, als compositorisch. Ja, Elizabeth Cook bewijst met Welder dat ze erbij hoort!

En toch blijft het dan natuurlijk raar: in de top30 van beste albums volgens Rolling Stone haalde Welder vorig jaar de 23e plek en wij in Nederland, wij kenden het album amper of niet. Gelukkig heeft WiM daar nu (met deze extra uitgebreide recensie) verandering in kunnen aanbrengen. Ook deze keer geldt ‘beter laat dan nooit’. Zeker ook voor het aanschaffen van dit album. Gewoon doen!