Zijn eerste muzikale ervaringen beleeft Eli Husock in het plaatselijk kerkkoor van Brookline, een voorstad van Boston. De gitaar en piano spelende blanke piepjonge snaak trekt hij naar het Diepe Zuiden, Clarkesdale Mississippi vindt er een job en musiceert in de plaatselijke juke joints. Vanwege het onafscheidelijk petje van zijn opa krijgt hij de bijnaam ‘paperboy’ van drummer Sam Carr.

Na enkele maanden reist hij op advies van zijn ouders af naar de Universiteit van Chicago. In the Windy City komt Eli in contact met Mitty Collier (I Had A Talk With My Man) de soul- en gospeldiva nodigt hem uit om in haar kerk het koor te ondersteunen als orgelman. Terug in Boston duikt hij de studio in om Walkin’Talkin in te blikken. Op het debuut  exploreert Reed rudimentaire old school blues, R&B en Southern Soul.

Op langspelers als Roll With You en Come And Get! profileert hij zich met uitsluitend eigen werk als een onvervalste soulshouter in een ongemeen  strakke en dynamische variant. In verschroeiende floorfillers en soulballades waart de geest van de jonge James Brown, Cooke en Redding, excellenties die zich niet hoeven om te draaien in hun graf. We beleven memorabele  podiumpassages met  zijn backingband The True Loves in Gent en op Blues Peer. Na Nights Like This, een grandioos geflopt commercieel opgezet project met Mark Ronson wordt het opvallend stil rond de blanke soulman.

Reed likt zijn wonden in Harlem waar hij een project voor tieners met gospelaspiraties met geschiedenislessen combineert. Een periode die uiterst inspirerend werkt, het muzikale vuur laait  als vanouds weer hoog op in het toepasselijk getitelde My Way Home. Vanaf een bezeten Hold Out voeren pregnante gitaarriffs en orgel met daar bovenop krachtige, uitzinnige screams die bij momenten aan The Wicked Pickett en Brown herinneren, van het ene naar het andere opzwepende hoogtepunt. Zoals Your Sins Will Find You Out aangeeft in een verzengende gospelcontext met de alomtegenwoordige specifieke koortjes.

Een melodieus ronkend orgel en soulvolle snarenlicks drijven naar een ontlading in het strakke  Movin’. Bewogen wordt er alleszins op deze vintagestuff. Soms met vallen en opstaan in My Way Home. Soms zelfs met de duivel op de hielen zoals in The Strangest Things waarin Reed  als een ontketende, schuimbekkende gospelpreacher met op hol geslagen volgelingen te keer gaat. Even op adem komen met de ‘very deep soul’ van I’d Rather Be Alone, weerom  met die weergaloze combinatie van soepele gitaarlicks, orgel en koor om vervolgens het ritme op te voeren met het hypnotische A Few Days More. What Have We Done vraagt de berouwvolle zondaar zich vertwijfeld af voor De Heer. Hoe De Heer er over denkt weten we niet, van mij krijgt Reed onvoorwaardelijke absolutie voor dit met fantastische ongepolijste gospelsoul gevulde schijfje.