Doug MacLeod
Break The Chain
Het is ondertussen bijna veertig jaar geleden dat Doug MacLeod met een revellerende set onze aandacht trok, op het Peerse bluesfestival stelde de buestroubadour zijn tweede langspeler Woman In The Street voor , de opvolger van No Road Back Home, een van de eerste werkstukken die op Hightone Records werden uitgebracht. Het in rootsmuziek gespecialiseerde label uit Californië van producer Bruce Bromberg werd in eerste instantie opgericht voor de release van Robert Cray’s Bad Influence en groeide de volgende decennia uit tot een van de belangrijkste rootslabels. Vanaf 2000 werd de focus verlegd naar heruitgavewerk van blues en gospel uit de Highwater Records catalogus, in 2008 werd Hightone opgedoekt maar Robert Cray en Doug MacLeod zijn nog steeds actief op het podium en in de studio
MacLeod verhuisde als tiener van New York naar Missouri en ontdekte daar de blues van B.B. King, via een opleiding aan de Berklee School of Music verzeilde hij in het jazzmilieu. De lokroep van de blues was sterker en MacLeod belandde in Watts, het zwarte getto van Los Angeles waar hij met George Harmonica Smith, P.W. Crayton en Lowell Fulson musiceerde als bassist. Op gitaar ontwikkelde hij zijn eigen stijl, verfijnde techniek wordt gecombineerd met uitzonderlijke songschrijverij in een ondertussen ruim 300 songs omvattende repertoire.
Dat verhalende songwerk staat weerom centraal op Break The Chain in een dozijn songs wordt hij door bassist Dennis Croy en drummer Jimi Bott ( Mighty Flyers, Fabulous Thinderbirds) geflankeerd, terwijl zijn oude vriend Oliver Brown voor bijkomende percussie zorgt. In de ritmische opener legt hij legt MacLeod uit dat het beter is om in een het weekend even naar het naburige roadhouse af te stappen dan thuis op de zetel naar de TV te staren. Als je daar dan nog zo’n fijne bottleneckpicker als MacLeod kunt meepikken in plaats van een van de vele poseurs die in het jazzy Mr Bloozeman gehekeld worden …
Moederziel alleen met zijn National NRP huilt hij als een eenzame wolf in het beklemmende Lonesome Feeling. Zelfs zonder instrumentatie overtuigt de blanke bluesman met What The Blues Means To Me, een ruim drie minuten aanslepende, niet van humor en zelfrelativering gespeende monoloog die tijdens concerten telkens weer opduiken, toont dat onmiskenbaar aan.
Of hij het over zijn oude zwarte bluesvrienden heeft, de verleidelijke aantrekkingskracht van een gevaarlijke stad als Los Angeles, subtiel de politieke stuurlui hekelt op een boogiebeat in Who’s Driving This Bus? of een oudere song zoals de prachtige jazzballade van weleer Church Street Serenade in een gestripte akoestische versie verwerkt.
Na vier decennia blijft Doug Macleod een imponerend rasverteller die delicate, persoonlijk onderwerpen niet uit de weg gaat. De a-capella gospel Going Home leidt naar de titeltrack Break The Chain. Samen met zijn zoon Jesse klaagt Doug, zelf slachtoffer, misbruik in familiaal verband aan en roept op om die vicieuze cirkel te doorbreken.