Don Antonio is het alter ego van componist, gitarist en producer Antonio Gramienteri (Sacri Cuori), die afkomstig is uit het Italiaanse Romagna. Op zijn titelloze debuut horen we een bont allegaartje aan invloeden (Cooder, Calexico, Latin Playboys, Fellini). Toch loont het de moeite om dit debuut eens te onderzoeken.

Don Antonio Gramienteri trekt eerstdaags opnieuw de baan op om dit album live te presenteren. Hoewel hij veel ervaring opdeed als producer (zo werkte hij al samen met grote namen als David Hidalgo, Jim Keltner en Marc Ribot), is hij op dit debuut vooral als polyvalente muzikant aanwezig. Ook als muzikant heeft hij immers een cv om u te zeggen: zo tourde hij al met Richard Buckner, Dan Stuart (Green On Red), Hugo Race, Terry Lee Hale, JD Foster.. en last but not least Alejandro Escovedo.

Op Don Antonio laat Gramienteri, die eerder al scores schreef voor Sky/Fox en muziek maakte voor film en balletvoorstellingen, vooral een nieuwe soundtrack horen. Een nieuw geluid waarin vanalles doorheen klinkt, van folk, latin tot cubaanse invloeden. Vrijwel alles komt aan bod op zijn grotendeels instrumentaal debuutalbum.

Het aardige is dat je hoort hoe Gramentieri zich deels losrukt van zijn voormalige band Sacre Cuori en zich helemaal loos laat gaan. Hij laat zich enkel leiden door zijn instinct en dat horen we graag op dit uiterst filmische album.

Sera, met enige tekstuele inbreng van Hugo Race, is een donkere hymne die wat aan de experimenten van Einstürzende Neubauten doet denken. Wie fan is van woestijngitaren en bluesy rockschema’s zit hier meteen gebeiteld. Sfeer is de naam of the game en dat beseft Don Antonio maar al te goed. Zo is Oh La La een fijne, zwoele en jazzy uitsmijter in zwart-wit. Denk aan Allen Toussaint en Monk die een Italiaans tintje krijgen. Iets later krijgen we een heerlijk wellustige cumbia tijdens Amorcantando, die ons vooral door het gebruik van filmpassages wat doet denken aan wat de jongens van Dans Dans zoal uit hun instrumenten kunnen toveren.

Drie songs ver en zo is duidelijk dat Gramentieri er een erezaak van maakt diverse muzikale wegen te bewandelen. Op zijn debuut is variatie troef en dat hoor je volop. Een van de leukste passages is de inbreng van Howe Gelb op het bezwerende Il Turco bijvoorbeeld. Tegen dan heeft Gramentieri alle vooroordelen die er bestaan uitgezuiverd. En dan zijn er de twists van het uiterst dansbare Babbalo.

Met het zalig luie Soukana duikt er een fijn rustpunt op. Opvallend is dat Gramintieri zowat overal thuis is, van bij de latin dub van Ramon tot de pedal steel sounds van Sunset Adriatico. Mali, Italië of het bergachtige Albanië, maakt niet uit. Don Antonio is een erg fijn en overtuigend album voor muziekliefhebbers die van alle walletjes tegelijkertijd willen eten.