×

Artikel

13 februari 2011

Dolorean geweldig in Ekko, ondanks ‘publieke smet’

In het goedgevulde Utrechts poppodium Ekko liet Dolorean horen dat ze live net zo mooi en indringend klinken als op hun laatste prachtalbum The Unfazed. Toch ligt op deze avond ook een smet. Dan gaat het om het fatsoen van enkele bezoekers. Je mag toch verwachten dat deze kleine zaal een plek is waar alleen de echte muziekliefhebber komt? Helaas bleek dat deze zaterdagavond weer eens niet het geval.

Goed, de formatie uit Portland Oregon heeft er waarschijnlijk niets van gemerkt, mensen wat verder achterin de zaal des te meer. Belangrijkste vraag is natuurlijk, wat doen die kippen en geiten daar? Hoe slim moet je zijn om te beseffen dat je om boven de muziek uit verstaanbaar te zijn, erg luid moet praten, waardoor de kans meer dan groot is dat anderen daar last van hebben. En omgekeerd, hoe dom moet je zijn, om dit dan toch te doen?

Wat is er toch aan de hand? Dat dit gekip en gegeit in een rap tempo als een ‘culturele’ variant van het Q-koorts en H5N1 virus van de ene concertzaal naar de andere zijn weg vindt?

Voor wie de schoen past, maar die niet wil aantrekken: natuurlijk betekent dit niet dat je een heel concert je mond moet houden. Maar vraag jezelf nou eens af “wat doe ik hier?” Ben je daar om bij te praten met een bekende die je al twee weken niet hebt gezien? Is een concert waar de meerderheid nog altijd komt om te genieten van de geweldige muziek dan de plek om dit te doen?

Ok, in een stadion hebben anderen daar misschien weinig of geen last van, maar waarom in een kleine zaal als Ekko? Waarom bij een geweldige band als Dolorean? Ben je hier om te kippen en geiten of om te genieten van de prachtige muziek die deze band maakt?

Toegegeven, muzikaal gezien is het ook waanzinnig genieten. Bijvoorbeeld op het moment dat zanger Al James als enige op het podium staat en op een prachtige manier met alleen zijn stem en een akoestische gitaar het nummer Country Clutter speelt. Het gemis van de samenzang zoals in de versie op het album wordt ruimschoots goed gemaakt door de intensiteit waarmee James speelt. En wat heeft deze man toch een geweldige stem.

Ook nummers als These Slopes Gave Me Hope, The Unfazed en If I Find Love komen op een prachtige manier voorbij. Aan het einde mag singer-songwriter Ben Weaver, verantwoordelijk voor het voorprogramma, een paar nummers meespelen met de band. Ja, muzikaal gezien is elk nummer genieten!

Voor de kippen en geiten zal het lastig zijn om er daarvan ook nog maar één te reproduceren. Toch lijken ze het de avond zelf gek genoeg wel in de gaten te hebben als de band bijna klaar is met een nummer. Op dat moment zijn ze namelijk slim genoeg om de mond te houden en net te doen alsof ze de hele tijd al staan te genieten. Te laat mensen!!

Besef nou eens, in een land waarin je het recht hebt om te zeggen wat je wilt, daar heb je een nog veel mooier recht: het recht om ook je mond te mogen houden. En te genieten van mooie muziek. Ontneem een ander dat recht nou niet! Pff, wat een avond vol tegenstrijdigheid. Laat ik toch maar eindigen zoals ik begon; positief, met Dolorean. Wat een geweldige band! Vanmiddag (13-02) is de herkansing, in één van Nederlands mooiste zalen: cultureel podium Roepaen in Ottersum. Waar de bezoekers zich zullen gedragen zoals het de echte muziekliefhebber betaamt. Toch?