De flamboyante countrydiva heeft de leeftijd bereikt die vaak hoffelijk verzwegen wordt bij een dame. Dolly Parton is ondertussen in zowat alle mogelijke Hall Of Fames geïntroduceerd zowel als zangeres en haar capaciteiten als songwriter. ‘Pure’is Dolly naar eigen zeggen al enkele decennia niet meer maar de 43^ste studioplaat is zoals de titel suggereert en het idyllische kiekje aan een bergrivier, haar beroemde tweeling strategisch verbogen achter een akoestische gitaar, een opmerkelijk sober werkstuk geworden. Een grotendeels akoestisch snareninstrumentarium flankeert La Parton in bijzonder fraai songwerk dat mooi aan sluit bij de bluegrass trilogie van een tijdje geleden en de stripped down formule van haar recente tournee met slechts vier muzikanten  op het podium waarbij Dolly zich als niet onverdienstelijke multi-instrumentalist profileert.

In het nieuwe, country getinte songwerk vermeien mandolines zich meestal met akoestische gitaartjes en pedalsteel en zingt Dolly als vanouds de sterren uit de hemel. Tien songs waarin de grote liefde bezongen wordt, het feit dat de zangeres haar vijftigste huwelijksverjaardag viert met Carl Dean is daar wellicht niet vreemd aan. “I’m sixteen just as long you love me, I’m young again“, vertrouwt Parton ons toe in een door fingersnapping begeleid springerig buitenbeentje, een snerpende slide ondersteunt Head Over High Heels dat bruist van ongebreidelde levensvreugde.

De titels spreken voor zich: Never Not Love, een weemoedige pianoballade Kiss It (And make It All Better) en Can’t  Be That Wrong een geheel akoestische fluistersong waarin ze terugblikt op een euh… goed gevuld leven. Bij de meeste van haar leeftijdsgenoten zou het bij momenten over – geromantiseerde repertoire wellicht overhellen naar pathetische toestanden maar Dolly komt er moeiteloos mee weg. Bijzonder fraai zijn ook de nieuwe versies van twee oudere nummers uit de jaren zeventig, oorspronkelijk met Porter Wagoner gebrachte duetten zoals het fragiele, Say Forever You’ll Be Mine, een treurige viool begeleidt zacht gefluister en een ontroerend Tomorrow Is Forever sleept zich verder op een weemoedige pedalsteel.

Forever Love is een melige suikerspin die ongezond zoet smaakt maar voor Dollywood normen nog aanvaardbaar. Pure and Simple is niet zo sterk als de eerder vernoemde bluegrass come back maar in het recente reguliere zelf gecomponeerde repertoire zeker geen misstap van een nog steeds… euh grote dame. Afhankelijk van de versie  zou er een bonus cd bijgevoegd worden gevuld met ‘biggest hits’, die over de genres heen een lichtjes fantastische collectie vormen.