In Varenwinkel blazen de organisatoren twintig kaarsjes uit en dat verdient een feestje, Twintig jaar blues en roots het is niet evident. Twee decennia is het geleden dat de plannen om een festival in het gehucht te organiseren concrete vorm kregen met het oprichten van de vzw. (Ge)Varenwinkel- City. Naast liefhebbers van blues en roots een fijne dag te bezorgen was er ook de bekommernis voor de pechvogels in de maatschappij. Zo werd een niet onaanzienlijk deel van de opbrengsten van meetafaan aan het goede doel gedoneerd, ieder jaar een andere organisatie. Zo werd de afgelopen 19 jaar zo’n slordige 54000 euro ingezameld op initiatief van de  plaatse ‘Blues Doktoor’ en presentator extraordinaire. Het festival  evolueerde vanaf de vijfde editie in een tweedaags evenement en de affiche kleurde wat internationaler, evenals de bezoekers. Ter gelegenheid van het tienjarig bestaan werd een derde volwaardige festivaldag bij toegevoegd. Voor het twintigjarig bestaan opteerde de organisatie voor een bijkomende avond, toegankelijk voor een symbolische inkomprijs.

Donderdagavond loopt de tent op de nieuwe locatie vol voor Diamond On The Rocks, een eerbetoon aan het songwerk van Neil Diamond. Als aanloop passeren enkele muzikale gasten zoals Jan de Bruijn, de zanger gitarist maakte destijds met The Crew en One for the Road  furore was eveneens actief bij The Gonnabeez waarin Jan Cuyvers en Marc ‘Rosso’ Van Puyenbroek, de straffe ritmetandem van DOTR  figureerde. Een energieke versie van Booker T & The M.G.’s  Time Is Tight waarbij toetsenman Niels Verheest zich even kan uitleven, opent de score en Jan de Bruijn brengt na het soulgetinte, met gloedvolle backings gelardeerde  Looking For A Better Day een ingetogen She Loves A Fool, over een mindere periode en een uiterst relaxed Come On Over. Geen covers bij de Bruijn maar meer intimistisch balladewerk uit zijn nieuwe solo-cd Bittersweet. Wellicht iets te rustig voor een grote tent met een op een bruisende feestavond belust publiek, het ritmische, knap opgebouwde Blow The Fuse sluit daar beter bij aan.

De volgende gast Mario Pesic, frontman van D-Tale opent de coverdoos wel. Met rauw, bluesy gitaarwerk snijdt hij een hoofdstukje Hiatt aan, niet altijd even genuanceerd maar onveranderlijk met een tomeloze inzet, duidelijk geapprecieerd door het publiek. Na Your Dad Did volgt een wat luchtiger huppelend Georgia Rae . Kirri haalt even de mandoline boven voor Gone maar de bluesy interpretatie van Feels Like Rain spreekt sterker aan evenals een rockende adaptatie van Memphis In The Mean Time. We hadden nog graag Riding With The King gehoord, maar goed de samen met de Bruijn gedebiteerde afsluiter, een funky House On The Hill van Aaron Neville vormt een prima afsluiter van de warming up en toont alvast de klasse van de muzikanten die bij Diamond On The Rocks figureren.

Die komen terug op na de pauze. Kirri Valvekens, eerder al met uiteenlopende muzikale projecten op het podium van vroegere edities van (Ge)Varenwinkel, assimileert op merkwaardige wijze het repertoire van Neil Diamond. Oorspronkelijk opgestart als een ambitieus opzet met enkele concerten met een heus symfonisch orkest evolueerde het naar een meer gebruikelijk comboformaat.

Bij Diamond On The Rocks ligt de focus op het rockende werk met een sleutelrol voor gitarist gitarist Luc Canters, daarnaast komt het meer populaire popbombast uitgebreid aan bod. Een pathetisch Forever In Blue Jeans en een weliswaar vlekkeloos vertolkte duet waarbij zangeres Nathalie Van den Meutter  zich  even in de huid maar vooral de stem van Barbara Streisand verplaatst. De andere zangeres Emilie Leysen komt wat later op de voorgrond. Voor sommigen ‘beautiful noise’ voor anderen weerzinwekkende muzak, gelukkig is er in de uitgebreide graai (zo’n dertig nummers, toegiften inbegrepen) ook plaats voor sterk werk uit de beginperiode van Diamond, Solitary Man, Cherry Cherry en Kentucky Woman …

Kirri leeft zich volledig in weet dit alles moeiteloos met haast identiek stemtimbre als zijn inspirator te reproduceren. Uiteraard gaat het publiek uit de bol bij hitwerk als Cracklin Rosie en Sweet Caroline of smartelijke balades als I am I Said . De echte parels worden opgespaard voor de finale met Girl, You ‘ll Be A Woman Soon er volgt nog een uitgebreide funky, instrumentale outro en als we moe maar tevreden naar de uitgang wandelen horen we nog flarden van het smartelijke Red, Red Wine. Alvast een straffe aanzet.

Fotografie: Freddy Van Der Velpen