De Stroatklinkers zingen al twee decennia in Gronings dialect op pretentieloze wijze over dagelijks wel en wee dat voor bijna iedereen herkenbaar is. Geïnspireerd door de mogelijkheden van vier multi-instrumentalisten in de gelederen, heeft de band een volstrekt eigen kruising tussen bluegrass en folk ontwikkeld, waarin vuurwerk op dobro of mandoline op meer bespiegelende momenten wordt afgewisseld met de melancholie van onder meer een accordeon. De zang is vaak ingehouden teder (‘t Wichtje Oet De Tweede Klas, “t Laifste Laifdes Laid), af en toe lekker humeurig (Hondeweer), dan weer luchtig anekdotisch (Kefee ‘d’Iezern Klap’). Hier en daar steekt bovendien een slechts schijnbaar bedaarde ironie de kop op, vooral in de aanklacht tegen de fiscale politiek ten aanzien van muzikanten (Meneer Van De Belasten), die in Nederland vaak geld mee moeten brengen naar hun eigen optredens. Bob Heidema – componist van en eerste of enige vocalist in de meeste nummers – maakt zich hier wel degelijk kwaad, alleen weet hij ook zijn boosheid volgens Gronings gebruik zonder stemverheffing te ventileren. Heidema is overigens niet bang voor openlijk kwetsbare liedjes – sterkste voorbeeld op deze plaat is De Radio, portret van een man die door eigen schuld geen ander gezelschap meer heeft dan dat apparaat; geobsedeerd door het gemis van zijn verdwenen geliefde, weet hij etmaal na etmaal geen raad met de nacht en evenmin met de volgende dag (“k zet radio mor weer aan”).

Net als op de vorige cd, Klinkkloar, wordt de groep bijgestaan door enkele gasten. Joost van Es, Nederlands meest veelzijdige violist, was er toen al bij, en demonstreert opnieuw dat hij een zesde zintuig heeft voor de onderhuidse weemoed van de Stroatklinkers. Dit geldt in even sterke mate voor Geert Oude Weernink op tin whistle.

De uitzonderlijke kwaliteit van de mix is te danken aan niemand minder dan Michiel Hoogenboezem, die op North Sea Jazz het geluid verzorgde voor mannen als Chick Corea en Herbie Hancock, maar daarnaast bijvoorbeeld heeft meegewerkt aan Sign O the Times van Prince. Blijkbaar mocht Vrizze Wind een centje kosten, waarschijnlijk in het kader van het twintigjarig jubileum – een mijlpaal waar we binnenkort uitgebreider bij stilstaan.