Daniel Romano bouwde het afgelopen decennium met een handvol langspelers vooral in Americanakringen een flinke reputatie op die met het countrygetinte  Come Cry With Me en I’ve Only One Time Askin in een stroomversnelling geraakte. Sublieme werkstukken die Romano nagenoeg in zijn eentje in zijn studio assembleert. Op het podium wil dat wel eens tegenvallen, het concert in 2014 in de bar van Trix loste de hooggespannen verwachtingen niet helemaal in en dat had niet alleen met de slechte mix en gebrekkige akoestiek te maken. Woensdagavond stond de Canadees terug op een Antwerps podium, om zijn nieuwste werkstuk Mosey voor te stellen. Op dat nieuwe werkstuk worden de muzikale horizonten nog verder verruimd met een meer georkestreerd en gepersonaliseerd amalgaam van country, blues en western, pop en snuifje psychedelia.

Hoe gaat dat op een podium uitpakken, vroegen we ons af. Met enige vertraging arriveerde de ferry, “I’ll choose for the slowboat”, mompelde Romano tijdens het concert.  Zo konden we de snelle soundcheck in de foyer van De Roma nog meepikken. Romano zag er weer totaal anders uit, de cowboyperiode met nudie suits en hangsnor zijn al een tijdje verdwenen. Ondertussen is de warrige jonge Dylan look van Mosey ingeruild voor een angry young man look met gemillimeterde haarcoupe en het onvermijdelijke zwarte leder ingeruild.

Die wat agressieve uitstraling klinkt onmiskenbaar door in de set. Na een monumentaal georkestreerde intro op tape, de begintune van Mosey, omgordt Romano zijn bleke Supro gitaar en schiet met het wervelende Valerie Leon uit de starblokken, zonder de trompetjes en de strijkers maar met tomeloze energie. “Coward” schreeuwt de man boven priemende gitaaruithalen uit in I Had To Hide Your Poem In A song. In het onderkoelde Toulouse of is het toch ‘to lose’, komt de zangeres die ook de akoestische  ritmiek verzorgd, even op de voorgrond met smachtende antwoordzang. In Hunger Is A Dream You Die In valt het op dat het nasale diepe stemtimbre wat lichter uitvalt.

De setlist is nagenoeg integraal met tracks uit Mosey samengesteld. Af en toe verdwijnen de begeleiders en wandelt Romano alleen op het podium met bandopname op de achtergrond. Zo passeert One Hundred Regrets Avenue, een andere pianonummer wordt eveneens als duister spoken word uitvoering  opgediept. Passages die een ongemeen sterk contrast vormen met de stevig rockende, energieke aanpak die bij momenten aan de prille Who herinnert. Evengoed  wordt een onvervalste tearjerker als I’m Alone Now bovengehaald.

Die compromisloze aanpak mag dan wel wat minder geraffineerd overkomen, het songwerk blijft moeiteloos overeind. De meer puristisch ingestelde countryliefhebber zal wellicht wat ontgoocheld zijn met deze evolutie. Voor dat publiek heeft Daniel het wondermooie, uit de hangsnorperiode daterende, A New Love Can Be Found opgespaard en met I’m Gonna Teach You wordt een indringend concertje afgesloten. De Mosey man is helemaal terug en hoe.

Strange Country luidt de bijzonder toepasselijke titelsong van Kacy & Clayton,  de nieuwe langspeler waaruit het eveneens uit Canada afkomstige duo dat Romano tijdens deze tournee vergezeld enkele song plukt. De heldere engelenzang van Kacy Anderson en uiterst efficiënte fingerpicking van Clayton Linthicum (Deep Dark Woods). In een kort voorprogramma toonde het getalenteerde duo aan dat folk en folkpop anno 2016 nog bestaansrecht heeft.

Zowel Romano als Kacy & Clayton zijn nog even in de buurt: 2 Juni Dok Gent, 3 juni Oosterpoort Groningen, 4 juni Tivoli Vredenburg Utrecht, 5 juni Paradiso Amsterdam en 6 juni in Doornroosje Nijmegen.