Dawes is weer terug waar ze begonnen: bij producer Jonathan Wilson. De man die hun eerste albums zo’n gloedvolle sound gaf. Passwords is daarmee ook een terugkeer naar de tijdloze Laurel Canyon sound die hun eerste albums zo aantrekkelijk maakte. En de band en Wilson hebben een fijne vleug blue-eyed soul aan de songs toegevoegd.

Het was logisch dat de band met hun derde album Stories Don’t End (2013), na hun doorbraak te hebben gemaakt met het door Jonathan Wilson geproduceerde album Nothing is Wrong (2011), even een andere kant op wilde. Een meer rock en alternative georiënteerde kant. Dat leverde zeker extra fans op en een aantal goede albums. Maar het leek bijna logisch dat ze ooit weer zouden terugkeren naar oude vriend Wilson, die zich onderhand als muzikant en producer ook flink doorontwikkeld had.

Dat de magie gelijk weer daar was hoor je als je Passwords voor de eerste keer draait. De songs hebben een warmte en een natuurlijke flow die Wilson zo vermaard maakt. Wat een heerlijk open geluid markeert gelijk het wel heel fijn rockende Living In The Future (‘It’s the battle of the passwords/It’s the trumpets on the hill/It’s that constant paranoia/It’s the final fire drill’) dat met de van synths doortrokken refrein, een sound die het laatste Wilson-album Rare Birds ook zo kenmerkte. Niet vreemd omdat hij het werken aan dat album afwisselde met de nieuwe van Dawes (en natuurlijk het samenwerken met Roger Waters).

Met het heel mooie Stay Down maakt Dawes maar weer eens duidelijk hoe fraai ze dit soort ballads naar evergreens kunnen tillen, schaamteloos daar ook een akoestische solo over kunnen heen spelen. Vintage Dawes en exact wat deze band zo interessant maakt en zanger/gitarist Taylor Goldsmith zo’n fijne schrijver van tijdloze songs. Het al net zo goede Crack The Rose is al net zo’n ijzersterk bewijs van zijn songschrijfvakmanschap. En met Feed The Fire heeft Goldsmith gelijk maar weer een Dawes-klassieker geschreven. De song wordt vanuit de fraaie melodie vol referenties naar de midden jaren zeventig zo populaire blue-eyed soul (en hier vooral die van Ned Doheny en Hall & Oates) naar een fijn gelaagde climax getild. Hoogtepunt van het album.

Met de door rake strijkers versierde ballade My Greatest Invention, het gedreven Telescope, het bloedmooie, melancholieke I Can’t Love, het soulfulle en warme en met rake drumklappen voorziene Mistakes We Should Have Made, het sfeerrijke Never Gonna Say Goodbye en de ingetogen prachtafsluiter Times Flies Either Way maken duidelijk dat Dawes een band blijft om heel goed in de gaten te blijven houden. Album nummer zes is wederom volledig raak, vol songs die niet alleen sterk in melodie zijn maar zeker ook in arrangementen. De songs, vaak puur van opzet, krijgen steeds net dat extra’s mee dat ze nog beter maakt.

De teksten verhalen over de moderne tijd compleet met de relaties die zich hierin afspelen, de politiek die de tijd definieert en de kleine successen en grote verliezen die zich met het leven aandienen. De tijd vooral ook als door een digitale wereld gedreven. ‘Stay down/’Til the smoke has been cleared/And your name can’t be found’ kan gezien worden als het meest duidelijke statement in deze; minder digitaal, meer menselijk contact om een betere en meer zorgzame wereld te verkrijgen. Goldsmith weet in zijn songs ook tekstueel steeds de juiste toon te pakken.

PS. In veel van de recensies die reeds van Passwords zijn verschenen wordt Dawes nog steeds gemakzuchtig vergeleken met alles wat Jackson Browne in de jaren zeventig maakte. Op hun eerste albums wat deze vergelijking zeker geldig, maar ik hoor de band met elk album steeds verder daar vandaan groeien. Goldsmith heeft zich als songschrijver knap doorontwikkeld en zowel in songs als zang is de vergelijking nu veel te voorspelbaar en gemakkelijk.