Op zijn 14e nam Dale Watson officieel zijn eerste album op, daarmee zit hij inmiddels al ruim 35 jaar in het vak. De 50 jarige Texaan staat niet alleen bekend om zijn rockabilly uiterlijk (kuif en tattoos), maar ook om zijn eigengereidheid. Al die jaren ging zijn eigen weg. Die tegendraadsheid heeft hem toch een aanzienlijke schare trouwe fans opgeleverd. Eén daarvan is niemand minder dan countrylegende Willie Nelson. In zijn Pedernales studio is El Rancho Azul dan ook opgenomen.

Het album telt 14 nummers. Een enkele track neigt nog wel naar de blues (zoals Cowboy Boots), toch is het geheel het beste met één woord te bestempelen: country. Niet alleen hoor je een knauwend country accent, ook de typische instrumenten als pedalsteel gitaar, honkytonk piano en viool ontbreken niet. Sterker, die hoor je veelvuldig voorbijkomen. Houd je niet van dit genre? Blijf dan uit de buurt van dit album. Houd je er wel van, dan is El Rancho Azul verplichte kost. Watson’s openheid wordt meteen duidelijk als hij de openingstrack zingt:

“I lie when I drink,
And I drink a lot”

Het album kent meer nummers die over drank gaan: I Drink To Remember, Drink Drink Drink, I Hate To Drink Alone en Thanks To Tequila. Dat rebelse zal sommigen aanstaan, anderen zal het wellicht gaan vervelen. Toch die laatste groep behoor ik. Erg welkom is dan ook een ballad als Quick Quick Slow Slow. Of het gevoelige The Daughter’s Wedding Song, waarin Watson zingt hoe hij zijn dochter ten huwelijk geeft. Juist bij een ruwe bolster als Watson zijn dit de nummers die echt binnenkomen.

Waar het gaat om het tempo is er voldoende variatie voor iedereen. Nogmaals, voor iedereen die van echte country houdt. Kijk in dat geval ook eens naar de Euro Americana Chart van februari, daar vind je naast dit album nog veel meer moois.