Voor Caleb Caudle, die in Winston Salem opgroeide, vormde Whiskeytown een openbaring . Het Alt. country combo waarin destijds Ryan Adams en Caitlin Cary resideerden vormde de ontsnappingsroute van punk naar de twangend, rockende  country. Op zijn vroeger solowerk werd Cary wel eens gesignaleerd en evenals de voorgangers werkt Caudle weerom samen met producer Jon Ashley (Band Of Horses, War On Drugs) Het duo opteerde nu voor een enigszins andere, minder beperkte, muzikale benadering.  Daarvoor werd vanuit de thuisbasis in Noord Carolina uitgeweken naar Los Angeles met zo’n 23 songs in de handbagage.

Die tijdelijk onthechting werkte buitengewoon inspirerend. In de Mixtown USA’s Studio werden die songs van een meer verruuimde panoramische klankspectrum voorzien. Ashley zit  aan de drumkit en de  wisselwerking tussen de gitaarpartijen van Megan McCormick, pedalsteel van Brett Resnick en piano van Greg Herndon creëren, met sporadisch aanvulling van viool en cello, een bijzondere sfeer.

Dat is meteen duidelijk in Lost Without You, de akoestische gitaarlijnen van Caudle worden in een gelaagde  melange ondergedompeld. Breed uitwaaierende instrumentatie kleurt NYC In The Rain, een knappe observatie van de grootstad waarin op treffende wijze het gevoel van vereenzaming in de anonieme metropool wordt geschetst. “Laying down in the hands of hope we all have our own valley to walk”.

Headlights ademt een gelijkaardige troosteloosheid uit op een fraai snarenspectrum.  Dat hij zijn troubadoursverleden niet resoluut de rug toekeert toont Caudle met de titelsong Crushing Coins,  een bittere akoestische ballade. In het door fiddle aangezwengelde Madelyn schemeren nast een weemoedig verlangen de Carolina roots wat sterker door en dat  kan ook van het troosteloze Six Feet From The Flowers gezegd worden.

Ronduit schitterend is Stack Of Tomorows dat op een meeslepend vloeiende combinatie van pedalsteel en klavierpartijen passeert,netjes binnen de twee en halve minutengrens. De afscheidswoorden worden in Until It’s Over, een  wonderlijke ballade die nog eens nadrukkelijk aantoont dat Calev Caudle singersongwriter ook buiten de stikt afgebakende Americana grenzen meer dan voortreffelijk werk aflevert.