Dit debuutalbum van C.W. Stoneking is al een tijd uit, maar was in Nederland via de normale kanalen nog niet te koop. Nu gelukkig wel. Voor fans van authentieke Deltablues is dit namelijk een kneiter van een album. Om deze muziek geloofwaardig te maken, hoef je kennelijk helemaal niet honderd jaar geleden geboren te zijn. Sterker nog, je hoeft niet eens uit Mississippi te komen. En ‘last but not least’, je mag zelfs blank zijn!

Dat is namelijk het geval bij C.W. Stoneking (1974), zoon van Amerikaanse ouders, maar zelf geboren in Noord-Australië. Toch weet hij heel goed het geluid te brengen, dat zo kenmerkend is voor die groten van zo’n eeuw geleden. Denk dan aan legendes als Son House, Bukka White en (koning van de DeltaBlues) Robert Johnson. Voor een groot aantal nummers op King Hokum geldt: sluit je ogen en je waant je op de katoenvelden van Mississippi, honderd jaren terug in de tijd. Ok, misschien moet het buiten nog wat warmer worden, maar muzikaal gezien zorgt Stoneking wel voor hogere temperaturen.

B.B. King zei ooit over Peter Green, de oprichter van Fleetwood Mac: “He’s the only white guy who can give me the chills up my spine”. Dit album maakt nieuwsgierig naar de mening van King over Stoneking. Want hoe kan een ‘whitie’ toch zo authentiek klinken?

Elf nummers lang bewijst Stoneking, dat de blues anno nu nog springlevend is. Dat begint met alleen zang en zijn Dobrogitaar. Toch horen we al snel dat Stoneking ook niet spuugt op Dixieland: op het tweede nummer (Don’t Go Dancin Down The Darktown Strutter’s Ball) speelt zijn begeleidingsband Primitive Horn Orchestra mee. Dat doen ze trouwens op meer nummers (Dodo Blues en On A Christmas Day). Voor mensen die snel verveeld raken door de authentieke Deltablues misschien een mooie reden om toch eens te luisteren. Het zorgt namelijk voor een sterke afwisseling.

Je mag nog meer nuances verwachten: Going The Country bijvoorbeeld is een lekkere boogiewoogie waarbij Stoneking begeleiding krijgt van de piano. Ook dat gebeurt vaker, zoals in You Took My Thing And Put It In Your Place, het nummer dat meteen de mooiste titel heeft van het album. En die dubbelzinnigheid past natuurlijk ook goed in de traditie van de traditionele Blues.

Het album eindigt met het indringende Handyman Blues, opnieuw met de blazers. En opnieuw komt de vraag boven, hoe kan deze blanke Australiër toch zo’n authentieke, zwarte Bluesstem hebben?

Met King Hokum plaatst C.W. Stoneking zich in de rij van grote namen van lang geleden. Verandering hoeft niet altijd, zeker niet als het oude nog mooi is. En dat is King Hokum. Voor liefhebbers van Blues verplichte kost!

Nog meer goed nieuws? Nou vooruit dan maar. Binnenkort is Stoneking namelijk te zien en natuurlijk vooral te beluisteren, in Nederland en in België. Hier de gegevens:
05-03: Merleyn, Nijmegen
06-03: Klokgebouw, Eindhoven
07-03: Arenbergschouwburg, Antwerpen (B) al uitverkocht
08-03: Paradiso, Amsterdam
09-03: Witloof Bar, Brussel (B) al uitverkocht
10-03: Manuscript, Oostende (B)