België bulkt van het talent. Dat wordt nog eens fijn bewezen via het debuutalbum Leaves van het Limburgse Bonfire Lakes.

Eerder brachten ze een vijf tracks tellende EP uit, waarop ze eigenlijk al aangaven dat er nog mooie dingen in het verschiet lagen. Het prachtdebuut Leaves maakt die grote belofte meer dan waar. In een halfuurtje tijd zorgt het Limburgse kwintet rond songschrijver/zanger Marino Roosen er immers voor dat u zonder verpinken uw hart (en zuurverdiende centen) aan hen verpandt.

Dat de groepsleden zich laten inspireren door rockers als Neil Young & Crazy Horse, kwetsbare en melancholische indierock in het verlengde van pakweg Wilco en Sparklehorse en her en der ook een toefje postrock (o.a. het briljante Ghosts met die uiterst gelaagde en op elkaar gestapelde gitaarpartijen), is dan ook helemaal geen bezwaar. Allerminst omdat de groep net op een oorspronkelijke en heel eigen manier al die invloeden tracht te verwerken.

Neem de manier waarop opener Women sereen de toon zet. Statige, trefzekere drums, een memorabele pianopartij en knappe gitaarriffje die rond elkaar dansen, gevolgd door ontboezemingen als “you make my life miserable/ (I) can’t find you”. Daarmee tracht de groep uitersten te verzoenen, ook al ligt dat bijzonder lastig. Leven zonder liefde is moeilijk, maar de liefde is net een lastig, complex en vaak erg verraderlijk iets. Die sfeer wordt nog eens versterkt door een gitaarpartij die zo uit het handboek van Crazy Horse weggelopen lijkt.

Iets verder: een minimaal pianomotiefje, een warme, maar gebroken vocal. The Band, denken we meteen. Of een van de vele, door het leven geblutste liedjes van Mark Linkous (Sparklehorse) of de weird folk-/americanarandjes van Wilco en Uncle Tupelo. We Won’t Grow Old illustreert goed het centrale thema op de plaat, namelijk: menselijke connecties, relaties. Als alles goed loopt, is het de hemel en alle sterretjes die fonkelen in de nacht, maar ook de keerzijde, bijvoorbeeld de angst om jezelf aan iets/iemand te binden, is zeer duidelijk aanwezig. Verder behandelt Bonfire Lakes ook thema’s als wil, twijfel (Ghosts No.2) en doorzettingsvermogen (Don’t Let The Lights In Your Eyes Grow Dim, dat via zijn arrangement haast een anthemachtige kwaliteit verwerft). Of afscheid, dat op een of andere manier de rode draad van het album vormt.

Bij meerdere luisterbeurten valt snel op : dit is écht een prima plaat, met songs die per luisterbeurt alleen nog maar beter worden. En bovenal: ‘Leaves’ is een album waar de scherpe kantjes er helemaal niet af gevijld werden. Het blijft warme, oprechte en ambachtelijke huisvlijt. Net daarin schuilt het genie van de groep: het zijn songs die echt bijblijven, maar evengoed is er een rustiekere, eerder tijdloze kwaliteit.

Het grotendeels akoestische Til Death Do You Part brengt medemelancholici als Marble Sounds, Isbells en Few Bits in herinnering. Het is een van die songs die indruk maken omwille van de manier waarop de groep knap gebruik maakt van backing vocals en koortjes. Ook wrééd schoon: de onheilspellende rocker Imploded, een quick guide uiteenvallende relaties die wat aan Sophia (en indirect The God Machine) doet denken. En dan is er nog het romantische, tweestemmig gezongen Jonathan & Marjory, alwéér zo’n ronduit bloedmooie song dat het zelfs de meest nukkige criticaster naar een zakdoek doet grijpen. Snif snif. Rest nog: Two Sisters, dat wederom inzet op sfeervolle fragiliteit om vervolgens te besluiten: “ I didn’t even say goodbye to you”. Wederom: afscheid als rode draad, oprechte emotie. Verpakt in een van die songs op dit memorabele debuut.

Voor zover nog niet duidelijk moest zijn: naar de platenwinkels hollen voor dit debuut. Het artwork van Toon Delanote is een mooie bonus op dit album dat fans van pakweg voornoemde bands (Wilco, Ryan Adams, Sparklehorse, Sophia,…) zeker moet kunnen aanspreken.