In een keer was hij daar in 2008. De intens melancholisch klinkende Bon Iver met zijn debuut For Emma, Forever Ago. Nu is er een opvolger opvolger, die de titel Bon Iver, Bon Iver draagt. Nog steeds melancholisch, maar met veranderingen.

Justin Vernon, de man achter Bon Iver, heeft de afgelopen drie jaar absoluut niet stilgezeten. Twee zijprojecten (Volcano Choir en Gayngs) en een samenwerking met Kanye West hebben er voor gezorgd dat Vernon niet meer enkel met zijn akoestische gitaar te horen is op de nieuwe plaat.  Een van die projecten was Volcano Choir, dat qua sound lijkt op Bon Iver. Opvallend van Volcano Choir is dat Vernon gebruik gebruik maakt van koortjes. Dit is duidelijk te horen op het nieuwe album: vooral in Wash en Calgory, waarin de meerstemmigheid terugkomt. Ook het voortkabbelen van Wash is merkbaar de invloed van Volcano Choir.

Een ander zijproject is Gayngs, dat wat experimenteler is en waar synthesizers in te horen zijn. Een nummer dat invloeden van Gayngs laat horen is Beth/Rest, dat door de synthesizer en Vernon’s vervormde stem eigenlijk niet echt bij de rest van Bon Iver, Bon Iver past. Maar qua sfeer en ontroering ligt het perfect in lijn met het album.

Ondanks deze veranderingen, die overigens niet in het nadeel van Bon Iver werken, is For Emma, Forever Ago nog duidelijk aanwezig. Intens melancholische nummers, die overigens allemaal naar plaatsen zijn vernoemd, als Perth en het prachtige Holocene laten horen dat Vernon zijn debuutalbum niet vergeten is. Maar aan enkel zijn stem en gitaar zijn nu strijkers en meer stemmen toegevoegd, wat de mistroostigheid van Bon Iver versterkt en zijn sound krachtiger maakt.

Bon Iver, Bon Iver is een wonderschone opvolger op For Emma, Forever Ago en sleurt je drie kwartier lang mee in melancholie. Sommige nummers zijn wel even wennen, zoals Beth/Rest, omdat het zo anders is dan de eerste plaat, maar dat mag de pret niet drukken. Bon Iver, Bon Iver is een oorverdovend mooi album, dat eigenlijk niet mag ontbreken in de platenkast.