Billy White Jr. – It’s About
It's About Time
Als volbloed Texaan groeit Billy White, Jr. op met een muzikaal dieet van country, Hank Williams, Johnny Cash en Merle Haggard maakten samen met Jim Reeves de dienst uit in vaders bescheiden platencollectie. Als tiener ontdekt hij naast The Beatles en andere sixties-iconen de muziek van de rock mastodonten van de jaren zeventig Led Zeppelin en Deep Purple maar ook Clapton en The Allman Brothers. Op zijn slaapkamer imiteert hij de verrichtingen van zijn geliefde gitaristen en zangers Tijdens de jaren tachtig wordt hij na zijn muzikale opleiding in Denton op studiosessies en podia gesignaleerd.
Na een pauze is White Jr. vanaf 1999 actief als muzikant en producer in zijn eigen studio. In de Whitehouse Studio komen ook zijn eigen langspelers tot stand. Het debuut, Just Another Guitar Player From Texas herbergt in 2010 onder de wat misleidende titel een uiterst gevarieerde mix van southern rock, R&B, blues southern rock, country en westernswing aangevuld met akoestisch singersongwriters werk. Het toont meteen aan dat deze snarenman meer in zijn mars heeft dan die relativerende titel.
Met Just Another Sad Song profileert Billy White zich als een meer traditionalistische country & western man en nu komt hij aanzetten met It’s About Time. Inderdaad, zo’n zeven jaar geleden ontvingen we het vorige werkstuk van deze getalenteerde Texaan. Geen fiddle noch steelgitaar te bespeuren. Omringd met enkele oude vrienden zoals toetsenman Lewis Stephens, exploreert White Jr. klassieke rock en bluespaden in uitsluitend zelf gecomponeerd werk met een glansrol voor het gitaarwerk.
Fraai dubbelloops gitaarspel dat aan het tandemwerk van Dickie Betts bij The Allman Brothers herinnert, kleurt The Music, vrolijke Southern rock die de geneugten van muziek beluisteren en vooral spelen bezingt.“I hope the music makes you feel real good and if it does well then, it’s understood” Een gevoel dat we alvast beleven met de titelsong, door een aanstekelijke blazerssectie geschraagde R&B.
In Desdemona en I Don’t Need It is er veel ruimte voor het B3 orgel van Stephens naast de geïnspireerde gitaarpartijen en bluesy zang. Shenanigans is een jazzy instrumental, de bas van Chuck Rainey krijgt even een solospotje naast de elektrische piano. Voor Don’t Talk About Me zet White zich aan de pianovleugel en na die verfijnde sentimentele popballade worden de snarenregisters nog eens uitgebreid opengetrokken.
Niet echt wereldschokkend maar wel oerdegelijk vakwerk.