×

Recensie

Roots

05 mei 2017

Bill MacKay

Esker

Geschreven door: Philippe De Cleen

Uitgebracht door: Drag City

Esker Bill Mackay Roots 4.5 Bill MacKay – Esker Written in Music https://writteninmusic.com

De in Chicago gebaseerde gitarist/componist/improvisator Bill MacKay (Darts & Arrows) brengt met Esker een wondermooi gitaaralbum uit, eentje dat fans van Steve Gunn, Ryley Walker of andere improvisatoren op de gitaar zoals Dean McPhee ongetwijfeld zal interesseren.

Net zoals hen zet MacKay sterk in op de feel eerder dan technische beheersing, op improvisatie en onderzoek eerder dan reeds op voorhand gedetermineerde beperkingen. In zijn composities houdt hij vast aan experimentele folk met her en der lichte avant-garde toetsen. Genoeg om het allemaal erg fris en levendig te houden. Esker bevat grotendeels wilde, ongetemde en ongerepte muziek die alle aandacht ruimschoots verdient. En ook al heeft MacKay nog niet de naamsbekendheid van Steve Gunn, met albums als Esker zou daar toch enige verandering in moeten kunnen komen.

Want dat MacKay enorm getalenteerd is, dat bewijst dit album. In zijn instrumentale stukken legt hij zoveel gevoel dat het moeilijk is er niet door geraakt te worden. Je merkt in de hier gepresenteerde stukken, vaak minimale, skeletachtige gitaarinstrumentals die een heel basic idee uittesten, dat MacKay een rasmuzikant is die zijn hele ziel in dat impressionistische gitaarspel steekt. De Amerikaanse gitarist heeft een geweldige technische beheersing, maar het bijzondere is dat het allemaal er zo moeiteloos uit komt.

MacKay doet beroep op zijn roots in de folk, in de blues, rock en versmelt dat tot hedendaagse americana. Zodoende krijgen we op Esker een verkenning van de mogelijkheden van de akoestische/elektrische gitaar, met tien knappe, korte impressionistische schetsen/instrumentals die elk een eigen invalshoek weergeven: van een kort interludium The Hollows dat net geen minuutje tijd vraagt tot veel uitgewerktere composities als Scarlet’s Return. Van gelukzalige fingerpicking stukken (de ragtime in Candy) tot meer (delta) blues of gitaarjazz-georiënteerde passages die in enige mate verwant zijn aan Ry Cooders’ filmmuziek, het zit allemaal mee in het ruime pakket dat MacKay als muzikant in zich heeft. Met als resultaat: onder meer mysterie (Persona), maar evengoed verwijzingen naar muzikanten als John Fahey.

Esker voelt dan ook helemaal aan als een bevrijding, met een gitarist aan het werk die alles in het werk stelt om de luisteraar een ruim en gevarieerd palet aan mogelijkheden aan te bieden. Dat alles maakt van Esker een heerlijk, aan iedereen aan te bevelen album. En voor de fans: check ineens ook Sunrise: Bill Mackay Plays The Songs Of John Hulburt, het heel aardige tributealbum aan seventies folkblueslegende John Holburst dat Mackay in 2015 via Tompkins & Square uitbracht.



  1. Aster
  2. Twilight
  3. Candy
  4. Clementine Cotton
  5. Persona
  6. Powder Mill Park
  7. Rise
  8. The Hollows
  9. Wail
  10. Scarlet's Return