×

Concert

03 april 2019

Bear’s Den in Oosterpoort: Overtuigende start tournee

Geschreven door: Erik Braak

De Britse folkrockband Bear’s Den opende een korte Europese tournee op maandagavond 1 april in een net niet uitverkochte Oosterpoort in Groningen. Het was de eerste van 15 shows in 24 dagen.

56331063_10211719874351617_9117817477479268352_nFolkrock-band Bear’s Den opende een korte Europese tournee op maandagavond 1 april in een net niet uitverkochte Oosterpoort in Groningen. Het was de eerste van 15 shows in 24 dagen.
Tegen het einde van de avond liep een deel van de band het podium af, om onversterkt een klein liedje te spelen, middenin het publiek. Je wint er de originaliteitsprijs niet meer mee tegenwoordig. Een paar weken geleden hoorden we Glen Hansard in de nok van Carré nog This Gift voor ons zingen. ‘Daar gaan we weer’, dacht ik zelfs even, maar van die negatieve gedachte had ik al snel spijt. Dit paste gewoon bij deze band, zo tussen de mensen staan, en Blankets Of Sorrow, was werkelijk prachtig zo.
Het was een van zes nieuwe liedjes die gespeeld werden. Dat ze stuk voor stuk stand hielden, belooft veel goeds voor het derde album van Bear’s Den, dat eind april uitkomt. So You Might Hear Me is de opvolger van Red Earth & Pouring Rain uit 2016. Ze lijken met het nieuwe werk op het vollere geluid van dat album voort te borduren. Hun veelgeprezen debuut Islands, uit 2014, was toch veel meer op akoestische gitaren gestoeld, en op de banjo. Misschien heeft de verandering te maken gehad met het vertrek van Joey Haynes. Bear’s Den is nu eigenlijk een duo. Op het podium worden Andrew Davie en Kevin Jones aangevuld door vier sessiemuzikanten.
Een daarvan is Christof van der Ven. Het is een wonderlijk verhaal. Hij had een paar jaar geleden Noord-Brabant verlaten om in Ierland zijn carrière in de muziek gestalte te geven. Of te redden misschien wel. Hij deed het goed, en werd supportact van onder andere The Boxer Rebellion. En ook van Bear’s Den. Uit het niets vroegen Davie en Jones hem in 2016 de rol van Haynes op zich te nemen, en zo stond hij een paar maanden later op de grote Europese festivalpodia. Hij had in de tussentijd even snel geleerd hoe hij banjo moest spelen.
De avond werd behoorlijk experimenteel geopend met het nieuwe zelfs wat elektronische Fuel On The Fire. Een vreemde eend in de bijt, en even was daar de onzekerheid wat voor avond het zou gaan worden. Daarna wisselden ze nieuwe en oude liedjes af, en keerden daarbij terug naar hun vertrouwde geluid, van gelaagde gitaren en meerstemmige zang. Meerdere malen  moest ik aan The War On Drugs denken. ‘Maar dan minder afstandelijk’, liet ik me na afloop ontvallen. Maar dat heeft vooral ook met de grootte van de zalen te maken, en de lengte van de nummers.
Berlin was een vroeg hoogtepunt, zo’n liedje dat je de adem beneemt. Mij wel in elk geval. Later, na nog twee wat rustigere liedjes achter elkaar, Crow (nieuw) en Isaac, begon het geroezemoes in het publiek me toch weer enigszins te irriteren. Juist toen speelden ze hun eerste onversterkte liedje, op de rand van het podium: Sophie, een oudje van de EP Without/Within uit 2013. Het ging voor mijn gevoel maar nét goed, maar leadzanger Andrew Davie kreeg het publiek met dit tragische verhaal uiteindelijk helemaal stil (“I didn’t know when I started running, feel like I’ve been running my whole life”). Het was wat de avond op dat moment nodig had. Het was daarvóór al goed, maar het werd alleen maar beter.
Het blok van zeven liedjes dat ze speelden tussen de twee akoestische intermezzo’s door, zal niet snel meer overtroffen worden dit jaar. Aan het eind van Red Earth & Pouring Rain was er zowaar iets dat in de buurt van een echte gitaarsolo kwam (verder houden de mannen niet zo van dat soort poespas). Laurel Wreath, de nieuwe single, behoort nu al tot het beste werk van Bear’s Den. Misschien waren het de beukende drums waarmee When You Break tot een climax kwam, die ervoor hadden gezorgd dat de boxen in de Oosterpoort het niet veel later begaven. De eerste toegift, Above The Clouds Of Pompeii, werd magistraal uitgevoerd. Ruim een half uur lang was alles even ontzettend raak.
Toen ze na hun uitstapje in het publiek het podium weer betraden, had natuurlijk de grote finale moeten volgen. Maar het euforische slotakkoord dan hun ‘grootste hit’ Agape had moeten zijn, viel compleet in het water. Vooral omdat we bang waren dat de krakende boxen zouden ontploffen. Het was nog een soort van grappig ook. De mannen sloegen zich er manmoedig doorheen, maar de samenzang die had moeten ontstaan kwam niet van de grond. Het was slechts een klein smetje op een werkelijk geweldige avond, en dan nog eentje waar ze niets aan konden doen ook.
Bear’s Den is véél meer dan ‘weer zo’n americana-bandje, waar er al zoveel van zijn’. Er komt vast binnenkort een langere tournee waarin ze hun nieuwe album ‘echt’ gaan promoten. Ga ze zien, zou ik zeggen. Het is de moeite meer dan waard.
Setlist:
1 Fuel On The Fire (nieuw)
2 Elysium
3 Fossils (nieuw)
4 Berlin
5 Hiding Bottles (nieuw)
6 Dew On The Vine
7 Stubborn Beast
8 Crow (nieuw)
9 Isaac
10 Sophie
11 The Love We Stole
12 Red Earth & Pouring Rain
13 Emeralds
14 When You Break
15 Auld Wyves
16 Laurel Wreath (nieuw)
17 Above The Clouds of Pompeii
18 Blankets Of Sorrow (nieuw)
19 Agape

Tegen het einde van de avond liep een deel van de band het podium af, om onversterkt een klein liedje te spelen, middenin het publiek. Je wint er de originaliteitsprijs niet meer mee tegenwoordig. Een paar weken geleden hoorden we Glen Hansard in de nok van Carré nog This Gift voor ons zingen. ‘Daar gaan we weer’, dacht ik zelfs even, maar van die negatieve gedachte had ik al snel spijt. Dit paste gewoon bij deze band, zo tussen de mensen staan, en Blankets Of Sorrow was werkelijk prachtig zo.

56331063_10211719874351617_9117817477479268352_n

Het was een van zes nieuwe liedjes die gespeeld werden. Dat ze stuk voor stuk stand hielden, belooft veel goeds voor het derde album van Bear’s Den, dat 26 april uitkomt. So That You Might Hear Me is de opvolger van Red Earth & Pouring Rain uit 2016. Ze lijken met het nieuwe werk op het vollere geluid van dat album voort te borduren. Hun veelgeprezen debuut Islands, uit 2014, was toch veel meer op akoestische gitaren gestoeld, en op de banjo. Misschien heeft de verandering te maken gehad met het vertrek van Joey Haynes. Bear’s Den is nu eigenlijk een duo. Op het podium worden Andrew Davie en Kevin Jones aangevuld door vier sessiemuzikanten.

Een daarvan is Nederlander Christof van der Ven. Het is een wonderlijk verhaal. Hij had een paar jaar geleden Noord-Brabant verlaten om in Ierland zijn carrière in de muziek gestalte te geven. Of te redden misschien wel. Hij deed het goed, en werd supportact van onder andere The Boxer Rebellion. En ook van Bear’s Den. Uit het niets vroegen Davie en Jones hem in 2016 de rol van Haynes op zich te nemen, en zo stond hij een paar maanden later op de grote Europese festivalpodia. Hij had in de tussentijd even snel geleerd hoe hij banjo moest spelen. Inmiddels heeft hij ook een goed gerecenseerd solo-album op zijn naam staan, Empty Hands.

De avond werd behoorlijk experimenteel geopend met het nieuwe, zelfs wat elektronische Fuel On The Fire. Een vreemde eend in de bijt, en even was daar de onzekerheid wat voor avond het zou gaan worden. Daarna wisselden ze nieuwe en oude liedjes af, en keerden daarbij terug naar hun vertrouwde geluid, van gelaagde gitaren en meerstemmige zang. Meerdere malen moest ik aan The War On Drugs denken. ‘Maar dan minder afstandelijk’, liet ik me na afloop ontvallen. Maar dat heeft vooral ook met de grootte van de zalen te maken, en de lengte van de nummers. Ze hebben per nummer wat minder tijd nodig om hun punt te maken dan Adam Granduciel en de zijnen, zeg maar.

Berlin was een vroeg hoogtepunt, zo’n liedje dat je de adem beneemt. Mij wel in elk geval. Later, na nog twee wat rustigere nummers achter elkaar, Crow (nieuw) en Isaac, begon het geroezemoes in het publiek me toch weer enigszins te irriteren. Juist toen speelden ze hun eerste onversterkte liedje, op de rand van het podium: Sophie, een oudje van de EP Without/Within uit 2013. Het ging voor mijn gevoel maar nét goed, maar leadzanger Andrew Davie kreeg het publiek met dit tragische verhaal uiteindelijk helemaal stil (“I didn’t know when I started running, feel like I’ve been running my whole life”). Het was wat de avond op dat moment nodig had. Het was daarvóór al goed, maar het werd alleen maar beter.

Het blok van zeven liedjes dat ze speelden tussen de twee akoestische intermezzo’s door, zal niet snel meer overtroffen worden dit jaar. Aan het eind van Red Earth & Pouring Rain hoorden we zowaar iets dat op een echte gitaarsolo leek (verder houden de mannen niet zo van dat soort poespas). Laurel Wreath, de nieuwe single, behoort nu al tot het beste werk van Bear’s Den. Misschien waren het de beukende drums waarmee When You Break tot een climax kwam, die ervoor zorgden dat de boxen in de Oosterpoort het niet veel later begaven. Tijdens de eerste toegift, Above The Clouds Of Pompeii, deden ze het gelukkig nog. Het werd magistraal uitgevoerd. Ruim een half uur lang was alles even ontzettend raak.

Toen ze na hun uitstapje in het publiek het podium weer betraden, had natuurlijk de grote finale moeten volgen. Maar de uitvoering van hun ‘grootste hit’ Agape viel compleet in het water. Vooral omdat we bang waren dat de krakende boxen zouden ontploffen. Het was nog een soort van grappig ook. De mannen sloegen zich er manmoedig doorheen, maar het werd helaas niet het euforische slotakkoord dat het had moeten zijn. Het was slechts een klein smetje op een werkelijk geweldige avond, en dan nog eentje waar ze niets aan konden doen ook.

Bear’s Den is véél meer dan ‘weer zo’n americana-bandje, waar er al zoveel van zijn’. Er komt vast binnenkort een langere tournee waarin ze hun nieuwe album ‘echt’ gaan promoten. Ga ze zien, zou ik zeggen. Het is de moeite meer dan waard.

Setlist

1 Fuel On The Fire (nieuw)
2 Elysium
3 Fossils (nieuw)
4 Berlin
5 Hiding Bottles (nieuw)
6 Dew On The Vine
7 Stubborn Beast
8 Crow (nieuw)
9 Isaac
10 Sophie
11 The Love We Stole
12 Red Earth & Pouring Rain
13 Emeralds
14 When You Break
15 Auld Wives
16 Laurel Wreath (nieuw)

17 Above The Clouds of Pompeii
18 Blankets Of Sorrow (nieuw)
19 Agape