×

Recensie

Roots

18 april 2013

Bart Walker

Waiting On Daylight

Geschreven door: Ella-Milou Quist

Waiting On Daylight Bart Walker Roots 4 Bart Walker – Waiting On Daylight Written in Music https://writteninmusic.com

Groovende ABC blues kan dat? Ja, dat kan. Bart Walker speelt het klaar. Gewapend met onder andere een Duane Allman slide sound, laat hij zich vooruit stuwen door een groovende bas(sist) en een fijne drummer die niets teveel spelen en een goede basis vormen.

Als hippie van deze tijd doet Walkers stem wellicht enigszins denken aan een mix van Warren Haynes en Matt Schofield die onder de douche staan. Toch lijkt het wel of hij de blues in zijn stem nog niet helemaal gevonden heeft in tegenstelling tot bovengenoemde namen. De vocalen zijn goed, maar komen om de één of andere reden niet binnen. Hij legt er niet genoeg emotie in. Bij elke uithaal verwacht ik een Warren Haynes soul feel te horen, maar die blijft helaas uit. Daarin moet Walker nog even groeien. Waiting On Daylight is pas zijn tweede plaat, dus we gunnen hem nog wat tijd.

Zijn eerste, overigens zelf geproduceerde debuutalbum Who I Am, leverde hem in 2012 tijdens de International Blues Challenge een Gibson Guitarist Award op. Dat is natuurlijk niet misselijk. Het bracht hem tevens een samenwerking met Grammy Award winnaar Jim Gaines (Stevie Ray Vaughan, Carlos Santana, John Lee Hooker, Anna Popovic, Walter Trout, George Thorogood), die zijn tweede cd produceerde.

Bart speelt al vanaf zijn vierde gitaar en ging op tournee als rechterhand van countryrocker Bo Bice en werkte samen in de studio met Steve Gorman (Black Crowes), Audley Freed (Cry Of Love, Black Crowes) en Robert Kearns (Cry Of Love, Lynyrd Skynyrd). Daarnaast speelde hij met Double Trouble, de originele back-up band van Stevie Ray Vaughan en nam tot voor kort Reese Wynans, eveneens van Double Trouble, mee tijdens zijn eigen toer. Dat moet erg mooi voor Walker zijn geweest, gezien het feit dat hij een groot fan is van Stevie Ray. Echt een nieuwkomer is Bart dus niet maar een gevestigde naam in de bluesscene is hij ook (nog) niet. Hij zou best wel eens de nieuwe Amerikaanse bluesbelofte kunnen worden.

Naast een slide sound a la Duane Allman, doet de muziek sowieso soms denken aan The Allman Brothers, een andere band waar Walker een groot fan van is. Zijn cover van Whippin’ Post klinkt dan ook als een ode aan deze mannen en niet zozeer als een kopie. Wat mij betreft gaat er niets boven het origineel, maar ik moet eerlijk zeggen dat Walker het niet onverdienstelijk doet. Hij is wat ingetogener dan The Allman Brothers, met een fijne subtiele bluesgitaar die langzaamaan verandert in een monster met een climax naar een fantastische solo: snoeihard en vuig! Lekker! Ook de rockende bluessound van ZZ-Top komt duidelijk naar voren in Walkers muziek en zelfs een vleugje Stevie Ray ontbreekt niet. Bij sommige liedjes kan de luisteraar misschien denken aan een standaard blues liedje, maar de mix maakt het erg goed! Alles is duidelijk te horen en draait, ondanks dat het een gitaar album is, om de muziek. Drums en bas bepalen het liedje. De solo’s zijn lekker, verrassend en met een goede sound. Kom maar door met die bekendheid en een volgende plaat!

Nieuwsgierig naar Bart Walker? Op 28 april staat hij op het Blues Moose festival in Groesbeek.



  1. It’s All Good
  2. Black Clouds
  3. Took It Like a Man
  4. Girl You Bad
  5. Gotta Be You
  6. Waitin’ On Daylight
  7. Happy
  8. Hipshake It
  9. Mary & Me
  10. 99%
  11. Whippin’ Post