Audrey Auld mag dan geboren zijn in Australië en getogen in de wildernis van Tasmanië, toch klinkt ze 100% ‘country’. Inmiddels woont ze dan ook alweer 6 jaar in Nashville, het hart van de countrymuziek. Auld krijgt veel respect van muzikanten als Fred Eaglesmith, Robbie Fulks, Mary Gauthier en Kieran Kane, met de eerste 2 heeft ze ook getoerd. Onder deze recensie vind je een versie van Your Wife, van Auld met Fulks. Dat nummer staat ook op Tonk, in een iets andere versie.

Het album komt bijna 15 jaar na de Aulds debuut The Fallen (2000). Het begin met Bound For Glory is niet onaardig, toch klinkt dit countrynummer wel wat dunnetjes. Broken Hearted Woman was wellicht een beter begin geweest. Dat is een nummer dat aanschurkt tegen de Ierse folk, onder meer door de viool en de percussie die lijkt op de bodhran. Het nummer erop, Drinking Problem, is weer meer western swing. Ook licht jazzy is Kiss Me, ondanks de zoete tekst één van de mooiste nummers van het album (samen met Crying The Blues en Siren Song). Auld speelt dus mooi met de verschillende stijlen, maar de basis van haar muziek is en blijft country. Niet alleen muzikaal, ook tekstueel. Om een mooi voorbeeld te noemen, uit eerdergenoemde nummer: “Honey I got a drinking problem… It’s you.”

Nashville #1 kent een gitaar met een vette distortion (denk aan rockabilly), gespeeld over een lieflijk melodielijntje. Hoe vet die gitaar ook klinkt, het geluid dat daaronder ligt komt opnieuw wat dunnetjes over. Dat zegt niets over het nummer, maar veel meer over de productie. Tonk is geproduceerd door Kenny Vaughan en George Bradfute, die allebei ook meespelen op het album. Vaughan op elektrische en akoestische gitaar, Bradfute op viool, cello en slidegitaar. Als muzikanten overtuigen ze zeker, als producers helaas minder. Beter gezegd, een aantal nummers op het album roept de vraag op wat andere, gerenommeerde producers (denk aan een T-Bone Burnett, Buddy Miller, Daniel Lanois, Joe Henry of wijlen Owen Bradley) eruit zouden hebben gehaald.

Heel anders dan Nashville #1 is Nashville #2, wat een typische country-wals is. Een mooi nummer, met een dosis melancholie, versterkt door het geluid van de viool en de achtergrondzang. Siren Song is met de mandoline aan het begin weer erg (en lekker) folky. Op dit moment is het album al over de helft en is toch wel duidelijk dat de muziek het mooiste is als Auld die folky kant opgaat. Hoewel een countrynummer als Rack Off, met karakteristiek Cash-loopje op de gitaar, het natuurlijk ook wel goed doet.

Tonk kent 2 covers: dat zijn Crying The Blues van Willie P. Bennett en Sweet Alcohol van Terry McArthur. De andere nummers zijn geschreven door Auld zelf. In totaal telt het album 14 nummers waarvan er 9 minder dan 3 minuten duren. Dat maakt het tot fijne, makkelijk te verteren countrymuziek. Toch denk ik dat met een andere productie uit precies dezelfde nummers nóg meer te halen was geweest. Nu is het ‘slechts’ goed.