Ze is nauwelijks twintig als ze begin jaren negentig haar eerste langspeler, die tot stand kwam met  een lening van vrienden, eigenhandig verkoopt  in haar tourbusje waarmee ze de campussen bezoekt. De zangeres uit Buffalo New York wimpelt kordaat de aanbiedingen van de platenfirma’s af om haar eigen ding te doen op haar label Righteous Babe Records.

Ruim een kwart eeuw nu weet Ani DiFranco haar integriteit en sociaal activisme te bewaren met politiek geladen onderwerpen  De eigenzinnige tussen punk en folk balancerende benadering evolueert ondertussen naar een inventieve versmelting met jazz en funk. De verhuis naar New Orleans en de samenwerking met DiFranco’s levenspartner Mike Napolitano zorgt daarbij voor nieuwe impulsen.

Evenals de voortreffelijke voorganger Allergic To Water tekent de vertrouwde tandem, met  bassist en toetsenman Todd Sickafoose en Terrence Higgins, de ritmepatronen uit waarop DiFranco verder bouwt met haar percussieve gitaarspel. Ivan Neville levert opnieuw het toetsenwerk en in enkele songs bas terwijl het vioolspel van Jenny Sheinman ruim de helft van de elf tracks kleurt. De op broeierige funk geënte opener, titelsong Binary waarin ook de sax van Maceo Parker te  horen is en ook in Play God en  Allrighty zijn duidelijk feministisch getint.

In deze chaotische tijden bloeit de strijdvaardigheid weer helemaal op Saquatch is zo’n directe uithaal naar de politiek. Protest kan  subtieler verwerkt worden. Het door blazers ingeleide Pacifist Lament en Deffered Gratification, een boodschap aan de komende generatie, de zangeres is ondertussen moeder van twee kinderen, klinken milder en wat hoopvoller maar niet minder overtuigend. Als DiFranco even haar engagementen opzij zet levert dat een rauw ritmisch experiment als Spider op maar eveneens een bijzonder fraai luistermoment zoals het samen met Justin Vernon (Bon Iver) gezongen Zigging.