Na het wat somberder getinte Home Sweet Hotel waait een late zwoele zomerse bries een nieuwe lading songs van Amelia White in onze richting. Ogenschijnlijk wat luchtiger van teneur, maar de stemming kan snel overslaan  in de opener, het bluesy Litte Cloud Over Little Rock sleept je meteen mee.  In deze niet alleen in de VS donkere periode versterkt het met lijzig parlando het niet overbodig advies: “Don’t think too much people” de wat onbezorgde indruk. Achter deze bedrieglijke façade schuilt een verhaal over twijfel en wordt de dunne lijn tussen diepe smart en intens geluk afgetast, vlak voor de opnamesessies vond de begrafenis van haar moeder plaats en in die periode stapte White in het huwelijksbootje.

De negende langspeler kwam in Oostelijk Nashville tot stand, producer Dave Coleman zorgt samen met White’s vertrouwde  compagnon Sergio Webb voor de gitaarlijnen bij The Blue Souvenirs. De basis van de nieuwe songs legde White in York, tijdens een Britse tournee las ze het niet bepaald opbeurende nieuws over haar thuisland aan de overkant van de oceaan. De afstand scherpte het observatievermogen blijkbaar aan, bovendien krijgt White excellente ondersteuning  bij het componeren, Ben Clover assisteerde bij Yuma en Tony Kerr bij Supernova.

Bij die laatste song en het in melodieuze melancholie meanderende Sinking Sun horen we op de achtergrond de voortreffelijke zang van Ingrid Graudins terwijl Julie Christensen, die ooit Cohen vocaal flankeerde, in de prachtige door banjolijnen van Webb gekleurde countryfolk van Sugar Baby figureert. Het naar de hedendaagse politiek uithalende True Or Not klinkt niet alleen in de instrumentale uitwerking wat heftiger.

Amela White neemt wat hoopvoller afscheid met hulp van het met het Britse indie-folk duo The Worry Dolls gerealiseerde Let The Wind Blow. Weerom een over de ganse lijn overtuigend werkstukje waarbij de tijdsduur, negen songs in nauwelijks 32 minuten, het enige minpunt blijkt.