Muziek die verstild is in orkestratie, verstild in tijd, verstild in beleving. Dat is iets dat Amelia Curran beheerst, zo weten we van haar eerder werk als Spectators. They Promised You Mercy is dat, zeker, voor het grootste deel niet. Het album van de Canadese zangeres, alweer haar zevende sinds het debuut in 2000, kent een diversiteit aan begeleidende instrumenten. Toch is het niet zo dat orkestratie de nummers in een verstikkende greep neemt. Niet alleen zijn de nummers daarvoor te uiteenlopend van karakter; de productie van Michael Philip Wojeweda houdt een openheid die het hele album tekent. Waar Coming For You een subliem blazersarrangement kent, is dit heel stemmig en verre van overheersend ingepast. Dat tekent de productie van het album.

De productie brengt de stem van Amelia mooi naar voren te midden van de diverse instrumenten die haar begeleiden. Bouzouki, banjo, accordeon en diverse blazers horen we naast violen, piano, Hammondorgel, gitaar, bas, drums en lap steel. De muziek is ontegenzeggelijk geworteld in roots muziek, maar is ontegenzeggelijk naar het hier en nu gebracht. Het is knap dat dat gelukt is zonder daarbij in te boeten aan authenticiteit van de muziek. Het album klinkt toegankelijker dan eerdere albums.

They Promised You Mercy is, in alle toegankelijkheid, een album dat zijn roots niet verloochent. Amelia wil met het album mogelijk een grotere schare mensen bereiken dan met eerdere albums, dan nog zwicht ze niet voor vercommercialisering van haar muziek. Het is eerder een album dat meer contrast, zeker in instrumentale zin, aanbrengt dan op eerdere albums. De ondertoon van de nummers is in tekstuele zin nog wel donker. Of dat bijdraagt aan de waardering bij een groter publiek? De tijd zal het leren. De kwaliteit aan meewerkende muzikanten draagt daar aan bij. They Promised You Mercy is een alleraardigst album dat in authenticiteit de Sheryl Crows van deze wereld voorbij streeft. Het zou mooi zijn als Amelia dat ook mag merken in hoe haar album door het publiek wordt gewaardeerd.