Amelia Curran schrijft prachtige melodieën, die op Spectators overtuigender dan ooit tevoren tot hun recht komen door de arrangementen die producer John Critchley erop heeft losgelaten. Wat hij hier ook bedenkt, Critchley waagt en wint.

Dit geldt onder (veel) meer voor de breed maar nooit bombastisch ingezette strijkers in The Great Escape, de blazerssectie met een toepasselijk vleugje gospel in What Will You Be Building, en voor de ondersteuning door The Once in San Andreas Fault, waarin de achtergrondzangers – vrienden van Curran uit hun gezamenlijke thuisstaat Newfoundland – de hoofdrolspeelster weten te stimuleren tot haar meest overtuigende vertolking op deze plaat.

De stem van Curran wordt door één van de haar bejubelende critici omschreven als het midden houdend tussen die van Suzanne Vega en Emmylou. Ik kan hier wel in meegaan. Currans droefgeestigheid herinnert aan mevrouw Harris, en Amelia’s heldere zang zonder rafels wekt inderdaad associaties op met Vega.

Volgens de behavioristisch in kaart te brengen clichés van de popindustrie roepen de besprekers Amelia ook direct uit tot een vrouw met indrukwekkende poëtische gaven, een compliment waar Curran zich in haar interviews zeker niet tegen verzet. In werkelijkheid zijn haar teksten zacht gezegd nogal wisselend van kwaliteit. San Andreas Fault is een uitstekende, spannende song over een moeizame, maar niet opgegeven relatie, What Will You Be Building een geslaagde verwoording van de behoefte om alle bijkomstigheden uit het bestaan te schrappen in het licht van onze zo snel vervliegende levens. De meeste nummers kenmerken zich echter door een gebrek aan uitdrukkingsvermogen, dat door de recensenten gemakshalve als een teken van diepte wordt gewaardeerd. De beoordelaars zien in het feit dat iedereen met een andere interpretatie van de liedjes komt een extra bewijs van de literaire gelaagdheid van Currans materiaal. Het lijkt me eerlijker om te erkennen dat de zangeres over het algemeen weinig dichterlijk talent aan de dag legt. Zo toont ze zich pijnlijk onhandig door in een song – Blackbird On Fire – de luisteraar expliciet te vertellen dat de titel de metafoor van het liedje is. De poëtische ambitie manifesteert zich in ander werk vaak gezocht en krampachtig. Ik houd het bij één van de meest sprekende voorbeelden, de volgende regels uit In A Town: “Tomorrow is a sibling siren singing at your door/Builds a ship of both your eyes and leaves the rest of you ashore”. Hier doet ze opnieuw aan Suzanne Vega denken, maar dan in een voor Curran weinig flatteuze zin. Amelia’s tuchteloosheid steekt immers wel heel scherp af tegen de consequente discipline, de koele, geladen precisie die Vega al op haar debuut een elpee lang wist vol te houden.

Toch vier sterren? Ja – op grond van alles wat wèl dik in orde is: Currans compositorische kwaliteiten, haar uitzonderlijk expressieve stem, en Critchley’s trefzeker avontuurlijke instrumentatie.

Tracklisting Spectators:

1. Years
2. What Will You Be Building
3. The Modern Man
4. Blackbird On Fire
5. The Great Escape
6. Strangers
7. Soft Wooden Towers
8. San Andreas Fault
9. In A Town (200 Days)
10. Face On The News