Als kind van een beroemde artiest kun je het zwaar hebben als je zelf ook artiest bent. Voor je het weet ben je je leven lang ‘de zoon van’ of ‘de dochter van’. Nu heb je daar als kind natuurlijk geen invloed op, je kunt tenslotte niet zelf kiezen wie je ouders zijn. Anders is het al het gaat om je echtgenoot. Je bepaalt immers zelf wel met wie je trouwt.

Singer-songwriter en violiste Amanda Shires ‘besloot’ in februari van dit jaar te trouwen met Jason Isbell. Juist, die Jason Isbell, die zich even later met zijn album Southeastern als dé americana-belofte van dit moment op de muzikale kaart zette. En tja, dan loop je natuurlijk al gauw het risico dat je je muzikale leven doorgaat als ‘de vrouw van’. Gelukkig was daar ineens het album Down Fell The Doves, waarmee Shires meteen duidelijk maakt dat dat niet gaat gebeuren.

Shires was de afgelopen jaren al op flink wat albums van anderen te horen. Voorbeelden zijn Neal Casal, Rod Picott en Justin Townes Earle. Ook gaat haar stem fantastisch samen met die van BJ Barham van American Aquarium. Op een aantal nummers van die band uit Raleigh zingt ze mee en speelt ze ook viool. En Shires is ‘natuurlijk’ te horen op dat laatste album van haar echtgenoot Jason Isbell, ook daar vocaal en op viool.

Toch is ze als soloartieste ook al wel een tijd bezig. Down Fell The Doves is zelfs al haar 4e soloalbum, na Being Brave (2005), West Cross Timbers (2008) en Carrying Lightning (2011). Het nieuwe album moest via haar label Lightning Rod Records komen, in ons land is het helaas alleen nog maar als import te verkrijgen. Jammer, want het is echt een erg fijn album, vol verrassende nummers.

Om eerlijk te zijn, het duurde wel een paar luisterbeurten om tot die conclusie te komen. Toen die conclusie er eenmaal was, was het vooral balen dat het album na 38 minuten al was afgelopen. De reden dat het even duurde is dat de muziek niet altijd even makkelijk te plaatsen is, Shires zet de luisteraar nogal eens op het verkeerde been. Haar lieve stem, met soms een indringend vibrato (en met soms dat mooi iele à la Ane Brun) lijkt nogal eens in schril contrast te staan met de kant die de muziek op lijkt te willen gaan. Toch, als je dat contrast eenmaal te pakken hebt, dan landt de muziek ook meteen goed… érg goed!

Devastate (hieronder te beluisteren) is zo’n nummer. Het begint met een alt-country sfeer, heeft door de viool zelfs een wat sinistere sfeer, vervolgens lijkt het bij het refrein wat zoet poppy te worden en dan… dan valt dat woord ‘rain’, in een onverwacht akkoord dat alle ‘pop’ er weer afhaalt. Fijn! Het woord ‘heerlijk’ komt op bij het horen van Wasted And Rollin’, onder meer door het prachtige (vette) gitaargeluid tijdens de solo. Wat een goed nummer. Verrassend zijn de blazers op de prachtige ballad Stay en de strijkers op het nóg mooiere The Drop And Lift. Dat laatste nummer is een tranentrekker in al zijn facetten; door die blazers, door de tekst, door de zang van Shires… Prachtig!

Shires verdient niet alleen lof voor haar zang, maar ook voor haar mooie en goede vioolspel. En niet te vergeten, alle 11 nummers zijn door haar zelf geschreven. Op Down Fell The Doves bewijst ze meer dan ooit tevoren, dat ze naast ‘gewoon’ zangeres en muzikante ook nog eens een verrekt goede songwriter is. Zo is A Song For Leonard Cohen een ontzettend lief en mooi eerbetoon aan de legende:

“And through the dark
Our shadows thin would get along
And I’d just listen while you talk.”

Shires etaleert haar tekstuele talent aan het einde van het album nog een keer goed op The Garden (What A Mess). Alleen die titel spreekt natuurlijk al boekdelen.

Down Fell The Doves is dus een erg goed album geworden, met een prachtige variëteit aan nummers, die onder de grote noemer americana vallen. Je krijgt ballads, je krijgt meer uptempo rock, je krijgt duidelijke invloeden van country en folk. En je krijgt soms een toegankelijk popgeluid. De productie was in handen van Andy LeMaster (werkte in het verleden met onder meer R.E.M., Drive-By Truckers en Bright Eyes), die dus ook complimenten verdient.

Amanda Shires mag dan ‘de vrouw van’ zijn, ze wordt beoordeeld op haar eigen merites. Gelukkig is daar ook niets mis mee. Als muzikante is ze vooral ‘van zichzelf’, heeft ze een heel eigen geluid en nog beter, als muzikante heeft ze met Down Fell The Doves een verrekte goed album gemaakt! Overigens: het zal niet verbazen, dat één van de muzikanten op dit album Jason Isbell is. U weet wel, de man van…

Live:

Binnenkort is Amanda Shires in ons land. Ze begeleidt dan Jason Isbell én verzorgt de voorprogramma’s van zijn concerten: op 28 november in De Effenaar (Eindhoven) en op 29 november in Poppodium Metropool (Hengelo).