Mocht je je afvragen waarom je hier nu alweer een recensie van een livealbum van Ad Vanderveen vindt, nog maar een paar dagen na de recensie van zijn album Live At Crossroads: allereerst omdat Ad Vanderveen een klasse muzikant is die dat verdient! En tja, door een samenloop van omstandigheden kwamen beide albums nou eenmaal bijna gelijktijdig uit. En ze vielen ook nog eens tegelijk bij ondergetekende op de deurmat. Genoeg redenen dus om weer in de metaforische pen te klimmen en nu wat te schrijven over Live Labor.

Dat album is opgenomen op 31 maart 2013 in Der Scheune in Wredenhagen (Duitsland), het is net als Live At Crossroads een gelimiteerde, geautoriseerde bootleg. Het telt 10 nummers die samen goed zijn voor 72 minuten muziek. Ja, je leest het goed. Die lengte komt doordat 4 nummers ruim over de 10 minuten gaan. Dat belooft dus wat!

Het album kent een interessante setlist, omdat het gaat om nummers van Vanderveens 2 meest recente albums én om albums zo’n 15 jaar geleden. Van Driven By A Dream (uit 2012) komen naast de titeltrack de nummers Time Has Told, Wouldn’t That Be A Shame en Will And Testament. Van Days Of The Greats (2011) komen de titeltrack en Well Of Wonder. Van Here Now uit 2000 komt Soul Power, van Wonders Of The World uit 1997 komen Water Under The Bridge en Satisfied. Blijft The Abyss over, een nooit eerder uitgebracht nummer.

Hoewel sommige nummers ook op Live At Crossroads staan, zijn de albums compleet verschillend. Dat verschil zit ‘m natuurlijk vooral in de extra muzikanten en instrumenten. Meteen al op Time Has Told hoor je de toevoegingen van bijvoorbeeld drums, toetsen en de mooie stem van Kersten de Ligny. Dat maakt dit optreden wel minder intiem dan dat andere, maar zeker niet minder mooi. Waar Live At Crossroads typisch een album van een singer-songwriter is, is Live Labor echt een band-album.

Vanderveens stem is heser dan op de studioalbums. Toch heeft dat ook wel wat. Áls hij in het verleden al kritiek kreeg, dan was dat juist nogal eens omdat het allemaal wat lief klinkt. Hier dus niet. Slechts een paar nummers (vooral aan het begin) zou je ‘lief’ kunnen noemen, omdat ze wat meer folky zijn, maar vanaf Wouldn’t That Be A Shame gaat het los, slaat de band regelmatig flink aan het rocken. Water Under The Bridge, Well Of Wonder en Soul Power zijn nummers waarvoor Neil Young is zijn hoogtijdagen getekend zou hebben, helemaal in de uitvoeringen op dit album. En trouwens, The O’Neils zijn voor Vanderveen wat Crazy Horse voor Neil Young is. Met zulke goede songs, zulke goede teksten en op deze geweldige manier gebracht blijft het onbegrijpelijk dat deze muzikant in dit land niet veel groter is.

Ad Vanderveen is vanaf 20 september in de VS, voor een korte tournee. Wellicht levert één van die optredens daar ons over een tijdje weer een nieuw album van hem op. En ja, dat zal hier dan weer aandacht krijgen. Juist, omdat Ad Vanderveen een klasse muzikant is die dat verdient.