Het moet eind jaren tachtig op het podium van het Belgium Rhythm ‘n Blues Festival in Peer geweest  zijn. We keken uit naar Little Charlie & The Nightcats maar het waren bovenal de destijds nog relatief onbekende Paladins die tussen Rory Block en Dana Gillespie in voor de revelatie van de dag zorgden. Het trio uit  San Diego serveerde een dampende set rudimentaire rockabilly in een uiterst dynamische, overrompelde set waarbij naast frontman Dave Gonzalez de  flamboyante Thomas Yearsley zich niet onbetuigd liet met acrobatieën op zijn grote baskast. Nadien keerden The Paladins nog talloze keren terug naar Europa waarbij ondertussen een trouwe aanhang werd opgebouwd.

In 2004 werd de band even op non-actief gezet, Gonzalez engageerde zich in  b(l)oeiende zij-projecten zoals The Hacienda Brothers, een voortreffelijk countrysoul combo waarin hij de betreurde Chris Gaffney flankeerde, recenter was er een tournee met de evenmin te versmaden Stone River Boys, een reünie bleef al de tijd in de lucht hangen.

Het trio vormde in de jaren tachtig vanuit California  samen met The Blasters en Los Lobos de speerpunt van een nieuwe stroming met een explosief mengsel van rockabilly, blues en regionale roots elementen. Na enkele tijdelijke, geslaagde reünies komen Gonzalez en Yearsley samen met drummer Brian Fahey aanzetten met studiolangspeler. De uit 2013 daterende single Wicked/ Should Have Been Dreamin’ gaf al enigszins een facet van de ruimere muzikale evolutie aan, een door orgel (Leo Dombecki) en verfijnd gitaarspel gedomineerde soulsound.

Het onderkoelde instrumentaaltje Mar Solitar surft onbezorgd op vertrouwd klinkende gitaargolven van Dick Dale terwijl de titelsong, die pianoclick en dat ritmische gitaartspel en het duistere Waterman uitdrukkelijk refereren naar de rampzalige socio-economische verschuivingen. Het op een boogaloo beat geënte Things Keep Changin’ spoort in het zog van de bloedbroeders Los Lobos. Uiteraard komen ook meer vertrouwde rock-en bluespatronen even aan bod in I Know I’m Not Wanted en Magic Touch, het countryneske meerstemmige Without Love huppelt op akoestische fingerpicking. Met een breekbare soulslijper als No Pain Anymore betreden The Paladins voorzichtig het croonerspad.

Een moedige keuze, tussen hun knallende klassiekers zal de sociaal geëngageerde en meer soulgetinte stuff van New World ongetwijfeld voor de nodige afwisseling zorgen op de komende concerten, naast de regionale clubs zijn er passages op de Oosterpoort R&B Night en Roots & Roses in Lessinnes (B)