×

Recensie

Roots

01 oktober 2017

Marry Waterson & David A. Jaycock

Death Had Quicker Wings Than Love

Geschreven door: Frank Gesink

Uitgebracht door: One Little Indian

Death Had Quicker Wings Than Love Marry Waterson & David A. Jaycock Roots 4 Marry Waterson & David A. Jaycock – Death Had Quicker Wings Than Love Written in Music https://writteninmusic.com

Sommige mensen kunnen zowat vanaf hun geboorte de muziek niet ontsnappen.. Dit geldt ook voor de Engelse zangeres Marry Waterson, wiens moeder, vader en broer allemaal diep geworteld zitten in Engelse folkmuziek. De muzikale stamboom gaat zelfs veel verder terug, dus nee – ontsnappen was haast niet mogelijk. Gelukkig maar, want Marry beschikt over een prachtige stem en het vermogen een mystieke, ongrijpbare sfeer op te roepen. Soms een tintje Keltisch, maar het vertoont ook opvallend veel raakvlakken met de folk- en bluegrasstradities uit de Amerikaanse Appalachen, zoals bijvoorbeeld Gillian Welch zo mooi laat horen.   Na een aantal jaar met haar broer Oliver Knight muziek gemaakt te hebben is Death had Quicker Wings than Love nu alweer het tweede album in korte tijd dat ze met gitarist en vocalist David A. Jaycock maakt.

Voor dit album wilde Waterson graag samenwerken met Portishead-lid Adrian Utley, die hier de de productie verzorgd en ook enkele baspartijen inspeelt. Gek genoeg resulteert dit niet in een gepolijste of overvolle productie. Integendeel, zo bewijst opener The Vain Jackdaw; opgenomen op het dak van de studio, zodat het lied wordt gekenmerkt door allerlei geluiden van buitenaf, zoals vogels. Zo minimaal als de opener klinkt het album daarna niet meer, maar het bezit zeker wel een zekere bescheidenheid. Zelfs met toevoeging van viool, piano, cymbalen en mellotron en in duet gaande vocalen krijgt de luisteraar nooit het idee dat het bombastisch of druk klinkt. Zo lijkt de focus steevast op Waterson haar stem en Jaycock zijn bijzondere gitaarspel, dat zowel akoestische- als elektrische klanken laat horen, vaak beide in één nummer. Meestal domineert de zang het lied, dat steeds ook aangeeft welke (vaak plotselinge) richting een lied afbuigt. De gitaren vlechten zich daar als een spinnenweb om- en doorheen. Maar je kunt er nog zoveel uitleg aan geven, de muziek wordt vooral gekenmerkt door die zo kenmerkende donker mystieke sfeer die veel belangrijker lijkt dan welk technisch vernuft dan ook.

Toch geven de lyrics ons vaker een concrete kijk in het binnenste van haar emoties en gedachtes. “You’re lost at sea and I’ve turned up to be missing. We’re going round in circles in a harbour for stray things. Words sifted from songs, lost notes from strings. We’re nowhere”,  klinkt het metaforisch in Lost, dat wellicht cryptisch lijkt, maar steevast om hetzelfde onderwerp draait:  verloren zijn of voelen, op welke manier dan ooit. Dat een boodschap niet moeilijk hoeft te zijn bewijst het door Jaycock geschreven  New Love Song, met de alsmaar terugkerende mantra, vol verlangen, “Oh, won’t you lay your head beside me? oh, won’t you lay your head?, dat prachtig vol klinkt met piano, viool en gitaren,, maar nog steeds subtiel blijft.

Een vernuftig album dat zowel instrumentaal en tekstueel veel ruimte geeft tot ontleden, als je daar zin in hebt. De wollige beeldspraak, bevreemdende thematiek en rare muzikale wendingen houden het altijd spannend. Technisch klinkt alles ook goed, zonder daar te ingewikkeld over te doen. Maar juist door de opgeroepen mystiek en krachtige stem van Waterson hoef je dit album niet te ontleden, als je dat niet wilt. Dat maakt dit album zowel complex, maar tegelijk heerlijk simpel. Zo kun je gewoon genieten van heerlijk kale folkmuziek en donkere sferen. Prachtig.



  1. The Vain Jackdraw
  2. Lost (Adjective)
  3. Death Had Qicker Wings Than Love
  4. Out Of Their Hearts
  5. Gunshot Lips
  6. New Love Song
  7. Three Of Them
  8. On The Second Tide
  9. Forgive Me
  10. Small Ways And Slowly